Переводы
Жаночая доля
Чаканне. Чаканне было большай часткай яе жыцця. Спачатку, яшчэ ў школе, яна чакала яго погляду. Затым, з заміраннем сэрца – кожнага спаткання з ім. Калі ён паступіў у ваеннае вучылішча, з нецярпеннем чакала кожнага яго прыезду. Моцны, упэўнены, прыгожы. Ён трывала заняў месца ў яе сэрцы з юнацтва, не пакінуўшы на гэта ніякіх шанцаў усім іншым. З ім яна заўсёды адчувала сябе спакойна. З ім яна была шчаслівая. Але за ўсё ў жыцці трэба плаціць. І за шчасце таксама. Яна плаціла. Плаціла бяссоннымі начамі, калі ён быў на баявых дзяжурствах, плаціла сваімі перажываннямі, плаціла доўгім чаканнем сустрэчы. Часам вельмі доўгім чаканнем. Але ён заўсёды вяртаўся. Вяртаўся з усмешкай і велізарным букетам кветак. Абняўшы яе і пацалаваўшы, казаў: “Я дома, гэта табе”. Гэтыя моманты былі для яе самай вялікай узнагародай за яе адзіноту. А потым у яе жыцці з’явілася маленькая радасць, якая пастаянна крычыць. І адзінота знікла. Яго змяніла турбота якая расце, і пакутлівая трывога за жыццё мужа, таму што гэты год, які падарыў ёй сына, разам з ім падарыў і Аўганістан. А праз восем месяцаў – боль і смутак. У гэты раз па вяртанні не ён, яму дарылі кветкі. Моўчкі, сціснуўшы зубы і гуляючы жаўлакамі…
Першыя месяцы пасля пахавання мінулі для яе як у тумане. Толькі дзякуючы сыну яна змагла паступова акрыяць ад страты. Дзіця паглынала ўвесь яе час. І толькі начамі, калі ён засыпаў, вярталася адзінота і душылі слёзы. Але яна навучылася з гэтым змагацца – яна пачала паліць. Дым, палягчаючы боль, супакойваў. Шмат начэй ёй правесці з цыгарэтай і кубкам кавы на пустой кухні, перш чым да яе зноў вярнулася чаканне. Чаканне вечара, калі яна, нарэшце, зможа забраць з садка сына. Затым, з’явілася чаканне яго вяртанняў із школы, чаканне першых спартовых поспехаў. Шмат вады ўцякло, перш чым жыццё наладзілася, і яна перастала праводзіць доўгія ночы ў гутарках з фотазды́мкам. Усё сваё матчына каханне, усю сваю душу яна аддала сыну. Не, яна не песціла яго, бо жыццё не песціла яе. Аднак ён заўсёды адчуваў пастаянны клопат маці і рос каханым, разумным, прыгожым юнаком, цешачы яе сэрца. Яна цвёрда для сябе вырашыла, што ён не стане вайскоўцам, але пасля заканчэння ім школы, да яе зноў прыйшло чаканне. Чаканне яго прыездаў у адпачынак, прыездаў такога ж прыгожага, упэўненага, моцнага, якім калісьці быў яго бацька. І кожны раз, сустракаючы яго, яна пра сябе думала, як яму ідзе вайсковая форма. Кожны раз, вярнуўшыся, ён урываўся ў хату маладым буйным ве́трам, несучы́ перад сабою вялізны букет кветак і, цалуючы яе ў шчаку, казаў: “Ма, гэта табе”. І яна зноў была шчаслівая. А пасля кожнага ад’езду зноў яго чакала. Затым у яго з’явілася тоненькая дзяўчынка, якая сваім з’яўленнем прынесла ў яе жыццё зноў чаканне. Чаканне хуткага вяселля, затым чаканне ўнукаў. І так усё жыццё. Чаканне. Чаканне. Чаканне…
” Мусіць, менавіта так я і скончу гэтую кнігу. Дзяўчынка, унукі – вельмі добра, вельмі” – зрабіла запіс ў нататніку. Сонца ўжо амаль зайшло. Наступіў яшчэ адзін цёплы, зацішны, вясновы вечар у яе жыцці. “Ну, што ж, час дадому” – падумала яна і, схаваўшы пад хустку, сівую пасму валасоў, паднялася з лавачкі. У апошні раз дзелавіта агледзела наведзены парадак і, сказаўшы, маладзе́нькаму лейтэнанту, які безклапотна ўсміхаўся з фотаздымка: “Прыйду праз тыдзень. Да спаткання, сынок” – злёгку горбячыся, павольна накіравалася да выхаду з мо́гілак, насустрач адзіноце, якая чакала яе каля ўвахо́днай брамы.
Женская доля
Ожидание. Ожидание было большей частью её жизни. Поначалу, ещё в школе, она ждала его взгляда. Затем, с замиранием, каждого свидания с ним. Когда он поступил в военное училище, с нетерпением ждала каждого его приезда. Сильный, уверенный, красивый. Он прочно занял место в её сердце с юности, не оставив на это никаких шансов всем другим. С ним она всегда чувствовала себя спокойно. С ним она была счастлива. Но за всё в жизни нужно платить. И за счастье тоже. Она платила. Платила бессонными ночами, когда он был на боевых дежурствах, платила своими переживаниями, платила долгим ожиданием очередной встречи. Иногда очень долгим ожиданием. Но он всегда возвращался. Возвращался с улыбкой и огромным букетом цветов. Обняв её и поцеловав, говорил: «Я дома, это тебе». Эти моменты были для неё самой большой наградой за её одиночество. А потом в её жизни появилась маленькая, постоянно кричащая, радость. И одиночество пропало. Его сменило беспокойство, постоянно растущее, мучительное беспокойство за жизнь мужа, потому что год, подаривший ей сына, вместе с ним подарил и Афганистан. А через восемь месяцев — боль и скорбь.
В этот раз по возвращении не он, ему дарили цветы. Молча, сжав зубы и играя желваками…
Первые месяцы после похорон прошли для неё как в тумане. Только благодаря сыну она смогла постепенно оправиться от потери. Ребёнок поглощал всё её время. И только ночами, когда он засыпал, возвращалось одиночество и
душили подступившие слёзы. Но она научилась с этим бороться — она начала курить. Дым, облегчая боль, успокаивал. Много ночей ей пришлось провести с сигаретой и чашкой кофе на пустой кухне, прежде чем к ней вновь вернулось ожидание. Ожидание вечера, когда она, наконец, сможет забрать из садика домой сына. Затем появилось ожидание его возвращений из школы и пионерских лагерей, ожидание первых спортивных успехов.
Много воды утекло, прежде чем жизнь наладилась, и она перестала проводить долгие ночи в разговорах с фотографией. Всю свою материнскую любовь, всю свою душу, она отдала сыну. Нет, она не баловала его, ведь жизнь не баловала её. Однако он всегда чувствовал постоянную заботу матери и рос любящим, умным, красивым юношей, радуя её сердце. Она твёрдо для себя решила, что он не станет военным, но, по окончании им школы, к ней пришло опять ожидание. Ожидание его приездов в отпуск, приездов такого же красивого, уверенного, сильного, как
когда-то его отец. И каждый раз, встречая его, она про себя думала, как ему идёт форма. Каждый раз, вернувшись, он врывался в дом молодым буйным ветром, несущим перед собой огромный букет цветов и, целуя её в щёку, говорил: «Ма, это тебе». И она снова была счастлива. А после каждого отъезда снова его ждала. Затем у него появилась тоненькая, как стебелёчек, девушка, которая своим появлением принесла в её дом вновь ожидание. Ожидание скорой свадьбы, затем ожидание внуков. И так всю жизнь. Ожидание. Ожидание. Ожидание…
«Да, наверное, именно так я и закончу эту книгу. Девушка, внуки — очень хорошо, очень» — сделала она пометочку в блокноте. Солнце уже почти зашло. Наступил ещё один тёплый, безветренный весенний вечер в её жизни. «Ну, что ж, пора домой», — подумала она и, спрятав под платок выбившуюся седую прядь волос, поднялась со скамеечки. В последний раз деловито осмотрела наведённый порядок и, сказав беззаботно улыбающемуся с фотографии молоденькому лейтенанту: ” Приду через неделю. До свидания, сынок», — слегка сутулясь, медленно направилась к выходу с кладбища, навстречу ожидающему её у входных ворот одиночеству.
Маўчанне ягнят
Глядзіце, нашы тушы
Сыходзяць з малатка,
Ратуйце нашы душы,
Хаця бы ДНК.
Я помню нас свабодных…
Але хтось выпіў яд,
Выццё ваўкоў галодных
Маўчаннем стаў ягнят.
Крывёю нашай мылі тратуары.
Нам стукалі прыкладамі ў сэрцы
Любові словы мы пазабывалі,
Таму, што шмат гадоў маўчалі.
Глядзіце ў нашы твары,
Як маскі на сцяне.
Нічога нам не сніцца –
“Тытанік” спіць на дне…
Я памятаю нас бясстрашных,
Як смешна галасы звіняць,
Але ўчорашніх сяброў хор нашых
Маўчаннем стаў ягнят.
Крывёю нашай мылі тратуары.
Нам стукалі прыкладамі ў сэрцы
Любові словы мы пазабывалі,
Таму, што шмат гадоў маўчалі.
Але мы вернемся!
Але мы вернемся
Разам з летам!
І мы запалімся!
І мы запалімся!
Новым святлом!
Крывёю нашай мылі тратуары,
Нам стукалі прыкладамі ў сэрцы.
Любові словы мы пазабывалі,
Таму, што шмат гадоў маўчалі.
Крывёю нашай мылі тратуары.
Нам стукалі прыкладамі ў сэрцы
Любові словы мы пазабывалі,
Таму, што шмат гадоў маўчалі.
Аўтар: Ногу Свело! Молчание ягнят.
читать стихи полностью...Заключная прамова вялікага дыктатара
Выбачайце, але я не хачу быць імператарам. Гэта не мая справа. Я не хачу нікім кіраваць або заваёўваць. Я хацеў бы дапамагаць усім, калі гэта магчыма, – габрэям, негабрэям, чорным, белым. Мы ўсе хочам дапамагаць адзін аднаму. Такія ўжо чалавечыя істоты. Мы хочам жыць за кошт шчасця адзін аднаго, а не за кошт пакут адзін аднаго. Мы не хочам ненавідзець і пагарджаць адзін аднаго. У гэтым свеце ёсць месца для ўсіх. А добрая зямля багатая і можа забяспечыць кожнага. Лад жыцця можа быць свабодным і выдатным, але мы збіліся з шляху.
Прагнасць атруціла душы людзей, забарыкадавала свет нянавісцю, укінула нас у галечу і кровапраліцце. Мы развілі хуткасць, але замкнуліся ў сабе. Механізм, які дае багацце, пакінуў нас у патрэбе. Нашы веды зрабілі нас цынічнымі. Наш розум, жорсткасць і нядобразычлівасць. Мы занадта шмат думаем і занадта мала адчуваем. Чалавечнасць патрэбна нам больш, чым механізмы. Больш, чым розум, нам патрэбныя дабрыня і мяккасць. Без гэтых якасцяў жыццё будзе жорсткай, і ўсё будзе страчана…
Самалёт і радыё зблізілі нас. Сама прырода гэтых вынаходак заклікае да дабрыні ў людзях, да ўсеагульнага братэрства, да адзінства ўсіх нас. Нават цяпер мой голас дасягае мільёнаў людзей па ўсім свеце – мільёнаў мужчын, жанчын і маленькіх дзяцей у роспачы – ахвяр сістэмы, якая прымушае катаваць і саджаць у турму нявінных людзей.
Тым, хто можа мяне чуць, я кажу – не адчайвайцеся. Няшчасці, якія абрынуліся на нас цяпер, – гэта ўсяго толькі праява прагнасці, горычы людзей, якія баяцца шляху чалавечага прагрэсу. Нянавісць людзей пройдзе, дыктатары памруць, і ўлада, якую яны адабралі ў народа, вернецца да яго. І пакуль людзі паміраюць, Свабода ніколі не загіне…
Салдаты! Не аддавайце сябе ва ўладу грубіянаў, якія пагарджаюць вам, занявольваюць вас, парадкуюць ваша жыццё, кажуць вам, што рабіць, што думаць і што адчуваць! Якія муштруюць вас, саджаюць на дыету, звяртаюцца з вамі як с быдлам, выкарыстоўваюць вас як гарматнае мяса. Не аддавайце сябе гэтым ненатуральным людзям – машынам з іх розумам і сэрцамі! Вы не машыны! Вы не быдла! Вы людзі! У вашых сэрцах ёсць любоў да чалавецтва! У вас няма нянавісці! Ненавідзяць толькі нялюбыя – нялюбае і ненатуральнае! Салдаты! Не змагайцеся за рабства! Змагайцеся за свабоду!
У 17-й чале Евангелля ад Лукі напісана:” Царства Божае ўнутры чалавека” – не аднаго чалавека і не групы людзей, але ва ўсіх людзях! У вас! У вас, людзей, ёсць сіла – сіла ствараць машыны. Сіла, здольная стварыць шчасце! У вас, людзей, ёсць сіла зрабіць гэтае жыццё свабодным і выдатным, ператварыць яго ў выдатную прыгоду.
Тады, у ва імя дэмакратыі – давайце карыстацца гэтай уладай, давайце ўсе аб’яднаемся. Давайце змагацца за новы свет – годны свет, які дасць мужчынам магчымасць працаваць, які забяспечыць моладзі будучыню, а старасці – бяспеку. Абяцаючы ўсё гэта, нягоднікі прыйшлі да ўлады. Але яны хлусяць! Яны не выконваюць гэтага абяцання. І ніколі не выканаюць!
Дыктатары вызваляюць сябе, але занявольваюць людзей! Дык давайце ж змагацца за выкананне гэтага абяцанні! Давайце змагацца за вызваленне свету, за ліквідацыю нацыянальных бар’ераў, за выкараненне прагнасці, нянавісці і нецярпімасці. Давайце змагацца за свет розуму, за свет, у якім навука і прагрэс прывядуць усіх людзей да шчасця. Салдаты! Давайце аб’яднаемся ў імя дэмакратыі!
Writers: Charles Chaplin, Wilson Meredith
https://youtu.be/w8HdOHrc3OQ?si=wSDLPYL9Sd8EZr4v
Грицю
Ой,не ходи,Грицю,та й на вечорницю…
(Маруся Чурай)
Ой,не хадзі,Рыгорка,на світанкі,,
бо на гэтых світанках дзеўкі вядзьмаркі
Тая,што чорныя бровы мае,
ўсе тая дзяўчына чары знае
У нядзелю рана зелле капала,
а ў панядзелак прапаласкала
Прыйшоў аўторак,зелле рыхтавала, а рана
ў сераду Рыгорка быў атручаны
Калі настаў чацвер, то ўжо ён памёр,
прыйшла пятніца, быў пахаваны Рыгор
А ў суботу рана матка дачку біла:
-Ой,чаму ж ты,дачушка,Рыгорку атруціла?
-Ой,мамачка,да Рыгоркі я жалю не маю,
навошта ж Рыгор,мама, разам дваіх кахае?
Хай жа будзе ні тая,ні я ,
няхай Рыгора кахае сырая зямля
Вось, Рыгорка, я так і зрабіла,
што з-за цябе мяне матка біла
Вось табе,Рыгорка, за тое расплата,-
з чатырох дошак дубовая хата
Восень
Веют осенние ветры
в мрачной дубраве;
с шумом на землю валятся
желтые листья …(Н.М.Карамзин.-Осень. 19в.)
вариант перевода на бел.мову:
Восеньскі вецер гуляе
ў змрочнай дуброве,
з дрэў на зямлю збівае
ліст жоўтакаляровы
Поле і сад апусцелі,
пагоркі голыя;
птушкі схаваліся,адляцелі ,
ў гаях змоўкла
Гусей чароды
ў вырай імкнуцца
перачакаць нягоды,
потым зноў вярнуцца
Уюцца сівыя туманы
ў ціхай даліне вясковай,
разам з пячнымі дымамі
ўзыходзяць у неба высокае
Вандроўнік на ўзгорку
млява ўздыхае,
вокам маркотным
на шэрасць вакол пазірае
Вандроўнік сумны,суцешся:
вернецца ўсё вясною,
прырода яскравай усмешкай
усё абновіць
На жаль,для людзей смяротных
старэчай парою
зіма незваротная
нават вясною
Памятник
Вариант перевода из 30й оды Горация
Я создал памятник подобно меди,вечный,
что выше царственных недвижных пирамид,
который даже под напором ветра
яростного-Аквилона устоит
Теченье времени со сменою эпох
не унесет всего меня в забвенье
и буду сславен тем,что смог
создать мемориал нетленный
Рожденный у реки Ауфид стремительной
в вольноотпущенников сословии
был вдохновлен величьем культа Юпитера
с жертвенной церемонией на Капитолии
Снискал я благосклонность Мельпомены,
обогатив поєзию лирикою эолийской,
внеся в латину модус перемен;
и получил в награду лавр дельфийский
AMOR (CUPIDO)
AMOR (CUPIDO)
————————————————
(ein Lied)
(песня «КУПИДОН» на немецком)
– – –
Ich gehʼ spazieren durch Montmartre,
Amor kommt, freudig Augenblick!
„Ich kann bis morgen kaum abwarten!“
„Oh, mon Ami, bin so verliebt!“
Und meine Frau, ihr zärtlich Lächeln,
Geschmeichelt und verlegen Blick…
Kaum hat Amor gespannt den Bogen – – –
Der Pfeil fliegt schön, er war sehr quick!
Und wie ein Schelm, verspielter Junge
Spendierte schönes Kinderlachen,
Als ob nur spaßeshalber tut er
Ringsum die Pfeile blind verteilen…?!
Die Wimpern schön und Augenbrauen…
Urplötzlich – Leidenschaft im Blick!
– – –
Im Herzen Blitz! – Um Gottes willen?!
Pfeil wird getroffen! Augenblick!…
Gesicht erstrahlt in einem Lächeln!
Amor, Versucher – nächster Treffer!..
(vlad.logmat, 2024)
читать стихи полностью...Чакай мяне
(перевод на белорусский язык стихотворения
К. Симонова «Жди меня»)
Ты чакай мяне заўжды,
Прыйдзе час спаткання,
Толькі вер ты сапраўды,
У маё вяртанне.
Ты чакай і ў дождж, і ў снег,
І калі спякота,
Калі душу агарне
Цяжкая сумота.
Ты чакай, калі табе
Ліст не шлю здалечы.
Не таміся ты ў журбе,
І чакай сустрэчы.
Ты чакай з усіх дарог,
Не жадай дабра
Тым, хто ўпэўніцца ўжо змог,
Што забыць пара.
Хай павераць маці, сын,
Што я іх пакінуў,
Хай сябры ўсе, як адзін,
Лічаць, што загінуў.
За ўспамін маёй душы
Хай узнімуць чашу.
Ты ж памар лепш у цішы
Пра сустрэчу нашу.
Ты чакай, і я прыду
Усім смярцям наліха.
Хай жа той, хто не чакаў
Пазайздросціць ціха.
Як ім цяжка уявіць,
Што ліхой гадзінай
Здолеў я застацца жыць
З-за цябе, адзінай.
Здолеў я і перамог
Цяжкасцей нямала,
Бо ніхто чакаць не мог
Так, як ты чакала.
Молитва божку счастья
Gebet an einen Glu”cksGo”tzen.-Alma Johanna Koenig (ХХв.)
вариант перевода:
Маленький перуанский божок удачи,
на стене висящий,
налей еще раз в ладони
мои дары счастья.
Маленький перуанский божок удачи,
чей взор пристален,временами суров,
пошли еще раз обилие на праздничный стол
до краев.
Маленький перуанский божок удачи,
глядящий
с ухмылкой скользкой,
направь еще раз игральную кость
в мою пользу.
Маленький перуанский божок удачи,
чьи кулаки сжаты,
сделай всё,пока не стану старой,циничной,
не верящей в счастье.
The ANGEL
The ANGEL
————————————–
(Ангел, на английском)
* * *
My angel,
come with me, let’s walk,
appear to me, relax your wings
you wrap around me…
For I know
that you are tirelessly,
vigilantly watching over me
keeping me safe…
My precious Guardian, thank you!
For the protective hand that you
hold over me invisibly as I choose
(the) path through life called Fate…
My dearest, thank you! Thanks so much!
Thanks from the bottom of my heart
for life, for lessons! Thanks my love,
for all your help!
* * *
May God bless you! And all of us!
Protect and keep you safe too!
(vlad.logmat, 2024)
—————————————————–
Обязательно взгляните также на мои стихотворения
«АНЁЛ», на белорусском,
«АНГЕЛ», на русском языке
—————————————————–
Der ENGEL
Der ENGEL
————————————–
(Ангел, на немецком)
* * *
Mein lieber Engel, komm zu mir,
Erscheine mir, schließ kurz die Flügel,
Geh einen Schritt mit mir einher,
Denn immerhin weiß ich, dass Du…
Du folgst mühsam und unentwegt
Jedem der Schritte, die ich tue…
Dein immer wachsamʼ Auge wahre,
Dass mir die Sicherheit gebare…
Ich danke Dir für Deine Hand,
Die Du zu halten stets vermag
Ja über mich, geduldig wartend,
Wenn ich meinʼ Weg – heißt „Schicksal“ – wähle…
Mein Herz, mein Lieber, danke Dir!
Ich gebʼ Dir meinʼ aufrichtigʼ Dank!
Für die Lektionen, für das Leben,
Für Deine Hilfe lieben Dank…!
Gott segne Dich! Und uns alle!
Lieber Gott, rette und beschütze!
(vlad.logmat, 2021)
—————————————————–
Обязательно взгляните также на мои стихотворения
«АНЁЛ», на белорусском,
«АНГЕЛ», на русском языке
—————————————————–
Отчаянье.
Verzweiflung,-Albert Ehrenstein (австр,19-20в.)
вариант перевода:
Неделями молчу…ни слова;
жизнь в одиночестве суровом.
Нет в небесах звезды,
мигающей мне в сумерки,
я бы с охотой умер.
Глаза мои наполнены печалью
и загнан я в угол тесный;
хотел бы я стать паучком маленьким,
но вряд ли кому меня раздавить интересно.
Зла никому не сделал,как мог
своим и чужим добром помог;
счастья себе не судилось иметь,
жизнь обернулась хуже,чем смерть.
Житейский напев
LUDWIG ANZENGRUBER.-Volksweise (австр.19в
вариант перевода:
Как очень многих Радостей
я был лишен в Пути
и лишь Печалей тягостных
не смог я обойти
О том,другом и многом
не буду я тужить,-
бесцельная дорога
вся эта наша жизнь
Конец неотвратимый
в земле от всех сует,
счастливым,несчастливым-
проблем там больше нет
О преходящих радостях
не думай,не страдай,
и о моментах сладостных
ты слез не проливай
И уж не опечалят
несчастья прежних дней;
и люди,может,станут
терпимнй и мудрей
Цель жизни
Lebenszweck.-Marie von Ebner-Eschenbach (австр.,19в.)
вариант перевода:
Войдя в этот мир беспомощным
стараюсь понять ,
в полной неопределенности,
что делать мне здесь,что предпринять?
Бедное дитя…обречено на страдания
в круговерти
земных страстей и испытаний,
для того, чтоб вернуться к смерти.
There is something in the sky…
There is something in the sky…
———————————————
There is something in the sky…
Some kind animal, not?.. Why?!
Maybe alien… or five?!
Anyway, a sky worth «Streich»*!..
…
A joke in real…
from above the sky
(vlad.logmat, 2023)
————————————–
* Streich (germ.: shtraikh) is “a joke, prank”
————————————–
Обязательно взгляните также на стих
«ФАНТАЗИЯ или СОН НАЯВУ…»
Реально интересно…
—————————————————–
Zeitlichkeit (преходящее)-Richard von Schaukal (австр.,20 в.)
In allem Wissen…Haben…Hoffen,
in aller Macht…Liebe…Lust…Neige…
вариант перевода:
Темнотой наполнено з н а н и е всякое,
в д о в о л ь с т в е царят страх и зависть,
вместилищем пороков является в л а с т ь ,
л ю б о в ь полна конфликтов и коварства,
в н а д е ж д а х кроется тревожная маета,
р а д о с т и эфемерны,
горечь разочарований в у б е ж д е н и я х ,в е р е…
Вот человеческая тщета!
Парк старадаўні
Пераклад на бел.мову “В парке старинном…”
Парк старадаўні,шум ад лістоты дрэў,,,
белай сукенкі ў пацьме мільгаценне…сэрца надзеяй сагрэла.
Я бягу,я лячу на сустрэчу з табой,
мая белакрылая,
мілая-мілая,
зноў ты са мной.
Як вясновы прыбой гучаць бурныя хвалі вальса,
руку тваю асцярожна заціснуў у сваёў як шчасце;
ці пачула,як вецер
за мяне прашаптаў: -люблю!
назаўжды мая!
Голас мне твой адказаў цішэй ветра вясновага:
-так…і я…
Многа дзён,шмат гадоў з той пары праляцела,
я даўно ўжо не той,ты не дзеўчынка ў сукначцы белай,
мае скроні пакрыла ўжо сівізна і твая галава пасівела.
Праз далёкія тыя гады і нягоды
гэта сустрэча ў сэрцы жыве заўсёды.
Парк старадаўні,пад ветрам звіняць кусты,
ў цёмных алеях месяц пасрэбрыў кветы.
Усюды пары,толькі я ў адзіноцтве ў гэты вечар,
сумую ў чаканні гадзіны спаткання.
Дзе ты?Дзе ты?..
Дом на берегу
Из Hermann Broch (австр.-америк.,ХХв.)
Вал за валом прибой катит
и отходит назад,
год за годом время летит
в никуда без возврата.
Счастье-как дюны вокруг меня,
расползается в песчаный поток,
молча стоим в бессильи-мой дом и я,
в часах не сдержать песок.
Дэман
перевод: М.Ю.Лермонтов ,Мой демон(1829 г.) на бел.мову
Бездань і мора зла яго стыхія.
Насячысь паміж цёмных хмар,
наводзіць буры ён ліхія
і змрочнага ён трону валадар.
На ім сярод вятроў знямелых
сядзіць маркотны ён
між лісця жоўтых абляцелых.,
і нерухомы гэты трон.
Ён недаверлівасць усяляе,
пагардзіў чыстым ён каханням,
усе маленні абвяргае
і гук высокіх адчуванняў.
І бачыць кроў абыякава,
ўсё душыць голасам запалу.
І муза рахманая і нясмелая
вачэй баіцца незямных і ашалелых.
В долине и на высях
Перевод из Ф.И.Тютчева (1836г.)на бел.мову
Снег бліскучы ззяў у даліне,-
потым ён растаў,сышоў;
малахіт травы ў цясніне
ў завяданні адышоў.
Які век усё бялее
там,на высях снегавых?
А світанкі ўсё алеюць
ружай свежаю на іх!..
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай