Вершы на беларускай мове
КРАСУНЯ ЗIМА
Ох Зiма – Красуня! Вабiць.
Сыпе снежным крышталём.
Вышывае узоры, красiць,
Белым срэбрам за вакном.
Зiмней коудрай ýкрыта далеч,
Спачывае сном зямля.
Лес убраны снежным шалем.
Мiр, спакой i цiшыня.
У небе зорачка усмiхнецца,
Гледзячы на чарауство.
Дзякуй зiмка! У сэрцы iльецца.
За красу i хараство!
Мая зорка
Ты быццам з іншай планеты,
Дакладна не з нашай Зямлі.
Дзеля цябе я пастаўлю мэты
Пабываць ў тым далёкім краі
Бо такіх як ты я не бачыў
Ні ў нас, ні дзе за мяжой.
З табой бы ўсю ноч я пратанчыў,
Любаваўся б тваёй я душой.
Ты – зорка, што з неба ўпала,
Бо ззяеш перада мной.
Ты – прыклад мой ідэала,
Захоплены стаў я табой.
Жудасць
Вось!
Так заелася ў мазгі,
вось гэта,
наша жудасць?
Што ж…
А не мычы,
кусайся, рві!
Так!
Рві на дробныя кавалкі.
Усе.
Ты в арміі.
І ты цяпер,
звяруга.
У кут загнаны
дрыготкі ваўчаня.
Та што ж ты мяўкаеш…
Ты хоць бы алабаем рыкні,
хоць бы, раз.
То можа, хто-небудзь і дапаможа.
Там.
Табе.
Я неандэрталец
Стаю ў чужой пячоры
Я неандэрталец
У пячоры нябачна зоры
Малюю іх на сцяне пальцам
Ўмовы пхнуць наперад
Вагаюся ў пытаннях
Ці гэта ўсе патрэбна
Да жыцця абсталяванне?
Цела маё ў шкурах
Каля ног дубіна
Ў пячоры на малюнках
Позірк мой прыбіла
Чаму тут апынуўся
Прыйшоў па свой здабытак
Свет перавярнуўся
З гэтым дабрабытам
Кранаю пальцам зоры
Я неандэрталец
Маі зоры ў чужой пячоры
Сталі па-іншаму свяціць.
Мая мова
Калі сонца закрыецца хмарамі ў самым зеніце,
Калі сэрца скуе безнадзейнаю дзікай тугой,
Гаварыце са мной, гаварыце са мной, гаварыце
На пяшчотнай, на ласкавай матчынай мове маёй.
Калі лжывыя заклікі тонуць ў фальшывым сафіце,
Калі невукі прагнуць павагі любою цаной,
Гаварыце са мной, гаварыце са мной, гаварыце
На скарынінскай, на еўфрасіньеўскай мове маёй.
Калі ворага след адаб’ецца на траў аксаміце,
І пагроза чужынцаў навісне страшэннай бядой,
Гаварыце са мной, гаварыце са мной, гаварыце.
На дзяржаўнай, статутнай, на велічнай мове маёй.
І тады разальюцца агністыя промні ў блакіце.
І, ўстаўшы на крылы, я вольна ўзлячу над зямлёй.
Гаварыце са мной. Я прашу вас, са мной гаварыце!
На каштоўнай, напеўнай, на спадчыннай мове маей!
Летуценні
Ах, дзе жа та краіна,
Што так мяне маніла?
Дзе сонца вечна ззяе
І ў небе цмок лятае.
Дзяцінства майго мары
Мяне сустрэць там рады.
І там на конях белых
Сустрэну хлопцаў смелых.
У нябёсах я лятаю,
Ды магію там маю.
Успомню праз гады,
Нажаль, ўсё тут сны…
Аб трывозе
Ўсё ведаю ці не?
Зноў думкі ў імгле.
Што здарылась са мной?
Дзе страціла спакой?
Бягу кудысьці зноў
Ад усіх жахлівых слоў.
Гатуюсь да дурнога,
Бо ў свеце зашмат злога.
Ды як ад усяго скрыцца?
За што тут учапіцца?
Навіны прачытаю…
Як паніку стрымаю?
Як жыць? Як быць? Як спаць?
Як страхі ўсё стрымаць?
Усё! Не панікаваць!
Пайду пытацца я паспаць.
Бывай
Мы не сустрэнемся болей ніколі.
Ніколі не ўбачу вачэй я тваіх.
У ўспамінах бяжым мы па полі,
А зараз сумуем з табой удваіх
Прабач, не прыйду да цябе я болей,
Не буду з табой размаўляць аб усім.
Баюся зрабіць усё толькі горай,
Бо ведаю, будзеш ты з кімсьці другім.
Мяне не сустрэнеш ужо ў наваколлі,
Ды ў успамінах будзе толькі абрыс.
І не успомніш аба мне ты ніколі,
Ды аб колькасці характару рыс.
Я не кажу “да пабачэння!” зноўку,
А прамаўляю толькі “бывай…”
Бо болей не бачу з гэтага тоўку.
Такі тут вынік, мяне выбачай.
Буду ценем
Сышло зачараванне дзён былых,
Далёкіх, неразважных і цудоўных.
Я буду ценем у памяці тваёй.
Надзей не пакідай сабе любоўных.
Бо пачуццё, што спалучала нас,
Не вытрымала, адышло аднойчы.
Навошта зноў у каханне нам гуляць.
Няма жадання, засталася горыч.
Зацягнута ўсё марывам часоў.
Душа, між волі, іншы раз і тужыць.
Але прызнанні не хвалюць кроў.
Не запаліць ужо сардэчнай сцюжы.
Сышло зачараванне дзён з табой.
Я буду ценем у памяці тваёй.
***Калі мне скажуць…
Калі мне скажуць: “Кінь Айчыну,
Няма за што трымацца тут.
Пабачыш толькі мар канчыну,
Шляхі, што у тупік вядуць.
І за мяжой такія ж людзі,
Паветра, сонейка, зямля.
Свабода там уздымае грудзі,
І ад турбот не нікне галава”.
А я скажу: “Хачу застацца
На мілай, роднай мне зямлі,
Прыродай беларускай любавацца,
Народ мне беларускі дарагі”.
Мне хтосьці скажа: “Звар’яцела!
Ты што, не хочаш добра жыць?”
Я адкажу:”Калі ад сытасці нямее цела,
Душа ў скрусе пачынае ныць!”
Страчанае імя
Вярнуўшыся я з бара
Прачнуўся надта рана
Учора быў з табой
А сёння сам ня свой
Мы доўга размаўлялі
І там паабяцалі
“Сустрэнемся яшчэ”
З рукою ў руцэ
Трывога накрывае,
Ў думках усплывае
Дзе штосьці я згубіў
Няма на гэта сіл
Стрымаю я трывогу
Успомню я дарогу
Што страціў ўчора я?
Быць мо… Тваё імя?
Ды як яно было?
На “Я”, на “Б”, на “О”?
Аліна, Ганна, Саша?
Ці можа гэта Маша?
Ды як жа? Як яно?
Прыгожае было…
Уйшло… Не ўспомню я
Цудоўная імя.
Ад думак тут памру…
Я тэлефон знайду
А там паведамленне
“Ды дзе ж тваё сумленне?
Чакала нас таксі
Да дому ўжо вязці.
А ты кудысьці збег!
Адказвай! Твой Алег. “
Мара
Ёсць у мяне мара адна,
А ў мары гэтай ёсць ты.
Там п’ем мы разам з табою да дна
Ды не ўбачым мяжы.
Не будзем спыняць адзін аднаго,
Гуляцца так не для нас.
Хачу я цябе, толькі майго.
Нас ахутаў бялізны атлас.
Ты йшоў да мяне, а я да цябе
Падалася целам, душою.
Маліў ты мяне, ды ў гэтай мальбе
Прымусіў застацца з табою.
Зімовая казка
Спыніся и азірніся,
Якое цуда вакол!
Ліхтарыкі светлыя знічак
Уначы асвятляюць дол.
Стаяць снегавыя гурбы,
Што горы пад дываном.
І, як дыяменты, кружаць
Сняжынкі за ўтульным акном.
Зімовая мілая казка,
Чароўныя дрэвы ў сне,
Галіны вярбы, быццам пасмы,
Палошчуцца ў стылай вадзе.
Карункавы роспіс на шыбах
І нейкі магічны свет,
Зноў цуда чакаем, і прыйдзе
Год Новы па наш запавет.
Аб тым, за кім правата
Наўрад мы шапкамі Кітай
закідаем.
А калі – так, то правата –
за Кітаем.
Усё гэта чаму?
***
Сонца святло ды Боска любоў,
Ці сэрца ўдар, што рушыць кроў-
Усё гэта чаму, ўсё гэта за што?
Адному нічога, другому ўсё.
Камусь трэба трохі, іншаму шмат.
Ідзе за багацце на брата брат.
А хтосьці не можа на ногі ўстаць,
Ці самастойна лыжку трымаць.
Як прымірыцца, як з гэтым жыць-
Дзяцей забіваюць- рука не дрыжыць.
Такія жа людзі, такіе ж ды не,
Без сораму радуюцца вайне.
Хто здзекі трывае, хто іх чынІць-
Адному збіваць,іншаму бараніць
Даводзіцца часта то гэтак то так-
Адразу святы і забойца-маньяк.
На ўсё чалавек, здаецца, што здольны,
Але вырашаць, кім жа быць яму- вольны.
Усім свеціць Сонца ды Боска любоў.
Ува ўсіх ,як вядома, чырвоная кроў.
Адному нічога, а іншаму ўсё.
Камусь цяжкі шлях, каму лёгка жыццё.
Магчыма на кожнага маецца план,
А можа ўсё гэта вялікі падман.
Малітваў не чутна, адказаў няма.
Людьзмі гэты зверы завуцца дарма.
25.11.23
читать стих полностью...Карачун
Адчуваю я, што хутка карачун,
сэрца – то кімваламі грукоча,
то палахлівай качарэжкай хоча
выскачыць вонкі…
І вуркатанне струн
нервовых…
А цапамі малацьба
у галаве?
… Так адмірае чутка,
выжыць, выжыць – вось і ўсё,
сцвісці!
Але адкуль што і бярэцца, казуістам
я, не веруючы ні ў бога, ні ў друк каінаву,
пачынаю
гарачыцца,
перад кімсь і кветаносным і апантана –
не маліцца, не,
а галасіць
пачынаю…
Што магу я абяцаць
сам сабе?
Што ў заклён,
кіну гэтай д’ябальскі занятак –
ускокваць сярод ночы дзеля слова,
злавацца на бяспамяцтва
і зноў,
у лабірынце думак паміраць…
І вы ведаеце, ледзь лягчае.
Праз гадзіну,
забыўшыся пра ўсё на свеце,
падпяваю рэтра Шмыге ў аперэце
і,
ледзь скончыўшы і забыты песню гэтую,
я цягну,
цягну я з пачкі цыгарэту.
І рыфмую квас і Манпарнас!
читать стих полностью...Да Жыцця
кроплі ў паветры.
стаіш побач моўчкі,
мой шанец на добры канец.
адказ быў станоўчы,
мы павенчаны з ветрам.
і я не баюся ляцець.
хапаеш за рукі.
а ён — ледзь ня душыць.
так, то здрада, мяне не трымай!
я аддам ветру душу.
надышоў час разлукі.
не глядзі.
крок насустрач.
бывай.
Версэт
Я стаяла сярод пакоя і слухала яе голас. Было цяжка зразумець думкі, што ліліся з тонкіх нахабных вуснаў, віліся ў нібы атручаным паветры. Нешта змрочнае, але падсвядома знаёмае.
Не жадаю гэтага чуць і бачыць.
Словы чапляліся за жоўтыя ліпкія сцены і паўзлі па падлозе, паволі набліжаліся да мяне. Гэтыя слізкія халодныя істоты ўжо краналі басыя ступні, і я зразумела, што віною ўсяму — яна. Яна іх стварае. Атрымліваецца, гэта наша дуэль без сведкаў. У халоднай далоні цяжарам ляжыць рэвальвер.
У пакоі былі толькі брыдкія словы-істоты і насценнае люстэрка.
Катарсіс
Захлынецца вадой,
Ледзяною вадой
Пекла вечны агонь,
Што дае толькі боль.
Нараджаецца іншы.
Палай жа, палай,
Мой катарсіс сумнай вясны.
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2023, Стихи.Бай