Вершы на беларускай мове
Задуменнае неба
Задуменнае неба
Ліе бескарысліва дождж
Сподкі з лістоты
Дабратворна збіралі кроплі
У цішыні была ледзь чутна
Дзіўная размова аб сваім
Паміж небам і травамі
і я з надзеяй гляджу
У гэты вільготны і цёплы дзень
Калі пульсацыя прасторы
Няспынна хораша
Перакушанай ніткай у рота
Пасля першай закаханасці –
усе астатнія –
апошнімі
чудятся
жанчынам,
а дарогі па іх –
перакушанай ніткай у рота…
– Ах, як было выдатна –
яны кажуць.
Ах, як было цудоўна і радасна раней з ім…
І якая, якая цяпер вакол нас, ах, якая навек пустата!
Паціскаем плячыма, вакол – паварот,
і…
Да парога.
У плечы шыю ўцягнуўшы,
прабіраемся міма дамоў…
Мы на волю выходзім ад іх…
Мы адыходзім ад раю іх.
Патроху…
Патроху…
Так вось, хадзім, і ходзім…
І хадзім.
І чагосьці,
вось,
не збудзецца
што,
лысыя дурні,
чакаем…
До смерці.
І ноччу і днём.
читать стихи полностью...
Залатое наваколле
Залатое маё наваколле.
Рэхам гукі ў ім звіняць,
І аблокам у небе раздолле:
Быццам птушкі, аблокі ляцяць.
Дух захоплівае ад прыгажосці:
Тут хмызняк, рачулка, поле і лес!
Прыязджайце, панове, у госці,
Каб забыць пра турботы і стрэс.
Снежныя пакровы…
Снежныя пакровы
Бачу я з акна,
СцЮдзёным паветрам
Радуе зіма,
Іскрамі сняжынак
Песцiць валасы…
Хутка вечар сіні –
Прыйдзуць ВерахI*:
Выціскаючы слёзы,
Плачуць: «Ай-я-я-эй» –
МаразЫ прынЕсці
Пэндзля. Веру, гэй!
Хутка так рабiну
Пад акном, вiдаць,
Тонкую, нявінную,
Срэбрам фарбаваць…
Верах^i – это мои сказочные существа. Нужно только не забыть их – с ними и сказку напишу. Сейчас нужно только прибавить в белорусском языке… Но перевести точно русское стихотворение невозможно – что-то похожее получится. Но ничего. Ведь при переводе пишем уже белорусские стихи, а это главное…
Снежные покровы
Вижу из окна,
Воздухом студёным
Радует зима,
Искрами снежинок
Балуется день,
Скоро вечер синий,
С ним придёт метель,
Выжимая слёзы,
Плача, голося –
Оттого морозы,
Кисти принеся,
Так спешат рябину,
Под моим окном,
Тонкую, невинную,
Красить серебром.
Шторм
Шквал вады і ветру
Разразае бераг.
Шваляў невычэрпных
Рухаецца шэраг.
Рокатам паветра
Аглушае мора.
Што ўчора шэптам,
Сёння кажа ўголас.
Не стрымаць стыхію,
Моц і разбурэнне.
Дзе ўзяло ты сілы?
Рушыш з абурэннем.
А назаўтра будзе
Зноў спакой і шчасце,
Станеш ты марудзіць
І суцешна лашчыць.
Я спакойны
Я спакойны як пустая цыстэрна
Што не адказвае за цэласць грузу
Ляжу набліжаючыся да фіналу
Напэўна
Шарам
Што абавязкова ўпадзе ў лузу
Каля пад’езда пачакай
Каля пад’езда пачакай,
А потым з ветрам улятай.
Паміж дамоў, сярод двароў
Мая душа з табою зноў.
Адметны рысы гарадоў,
Пад капелюшамі мастоў
Схаваліся лісты ў сне.
Прызнанне я пішу цябе.
Мы побач у небе над гарой,
І восень бачыць нас з табой.
І вочы зорныя твае,
Нібыта ў дзіўным, лёгкім сне.
Ляталі ноччу над ракой,
Дзе хвалі цёмныя з вадой.
Пяшчотны пах абшар лясоў,
Ад гэтага ўскіпала кроў.
Дамоў цябе я зноў прынёс
Ад шчасця лёгкую наскрозь.
Каля пад’езда пачакай,
Да заўтра, родная, бывай.
.Раніца. . .
Раніца Сонца Цені
Нібы я ў райскіх снах
Хвоі ў імхах як у пасцелі
Усталі
Схаваўшы свой дзіцячы страх
Травы Лугу акварэлі
Паветра – можа мёртвага падняць
Ветру цёплыя арэлі
Вока ад дня не адарваць
Другi шанец (Мініяцюра)
Другi шанец
Наступіў момант, якога так доўга чакалі адны і так моцна баяліся другія.
Сёння супрацьстаянне дзвюх цывілізацый скончыцца. Мяркуючы па ўсім, гэта будзе апошняя бітва для нас, бо рэшткі нашых ударных брыгад, сабраныя па ўсёй галактыцы, уяўляюць сабой ужо далёка не той магутны кулак, якім яны былі яшчэ нядаўна. Вартае жалю відовішча – тры дзясяткі скатаваных, якія прайшлі некалькі запар бітваў, крэйсераў, трэць з якіх ужо не ў стане манеўраваць і ўхіляцца, і некалькі сотняў такіх жа патрапаных знішчальнікаў “Іголка” супраць клінка смерці крэатаў – армады, якая складаецца з сотні баявых машын. Машын, якія на парадак пераўзыходзяць нашы і па ўзбраенні, і па хуткасці. Машын, якія нясуць на сваіх бартах больш за дзве тысячы звышхуткіх знішчальнікаў.
Бязлітаснасць крэатаў нам добра вядомая. Яны пазбаўленыя якіх-небудзь пачуццяў, акрамя нянавісці і жадання бязмежнага панавання, таму разлічваць на якое-небудзь гуманнае стаўленне з іх боку да сябе ў выпадку паражэння не прыходзіцца. Усе з нас гэта добра разумеюць і ведаюць, як зрэшты, ведаюць, і тое, што пераможца ў гэтай апошняй бітве ўжо вядомы. Нам засталося толькі адно – прымусіць крэатаў як мага даражэй заплаціць за нашы жыцці. Мы – салдаты. Нам не прывыкаць паміраць. Тут, у космасе, гэта адбываецца хутка. Значна цяжэй будзе тым, хто застаўся абараняць планеты. Калі яны не загінуць у баі, то іх чакае жах крэацкага рабства, павольная смерць ад голаду і хвароб…
Але апошні загад нам ужо аддадзены, аддавацца развагам няма калі ды і бессэнсоўна.
Я на сваёй “ігле”, разам з рэшткамі маёй эскадрыллі іду ў апошнюю атаку. Стрэл і… Адразу ж за ім асляпляльная ўспышка ў маёй галаве…
Няўжо я так хутка загінуў? Не, быццам бы жывы, але дзе я? Белы пакой без дзвярэй, без вокнаў, пасярэдзіне стол. Я ляжу на ім, не прывязаны, але рухацца не магу – маё цела мяне не слухаецца. І галасы – жорсткі мужчынскі і пяшчотны меладычны жаночы. Пра што кажуць – не разабраць. І зноў ўспышка. Перад вачыма з шалёнай хуткасцю змяняючы адзін аднаго, праносяцца карціны, якія выклікаюць у мяне то дзікі жах, то бязмерную радасць, то гора, то шчасце, то трывогу, то сум, то надзею. Дыхаць становіцца ўсё цяжэй і цяжэй. Затым раптам усё знікае, становяцца чутныя галасы. Пра што кажуць не разабраць. Шум і боль у галаве не даюць засяродзіцца. Галасы становяцца ўсё цішэй і цішэй, як быццам кудысьці аддаляюцца. Прападаць. І зноў ўспышка ў мозгу. І зноў карціны, ці дакладней будзе сказаць кадры войнаў і свету, пакут і асалоды, любові і нянавісці. Сэрца, здаецца, выскачыць з грудзей. Паветра вакол стала густым, як кісель – хапаю яго ротам і п’ю глыткамі. На гэты раз перадышка яшчэ карацей. Боль становіцца яшчэ мацней. І галасы, неразборлівыя галасы, якія змяняе чарговы паток кадраў пра зло і дабро, хлусні і праўдзівасці, подласці і сумлення, пачварнасці і прыгажосці.
Мой мозг ужо гатовы лопнуць ад усяго ўбачанага. З вачэй градам льюцца слёзы болю, крыўды, нянавісці, прыкрасці, радасці і шчасця адначасова. І я крычу. Крык выносіць ўсе прывіды. І становяцца чутныя галасы. Выразны жорсткі мужчынскі: “Ну, што скажаш?”. З апошніх пакінутых сіл напружваюся, каб пачуць адказ, але жаночы голас гучыць вельмі ціха, каб разабраць тое, пра што гаворыцца. Чамусьці менавіта гэтая немагчымасць пачуць сказанае ў адказ мяне пачынае мучыць мацней, чым боль і ўсё ўбачанае мной раней, але бялявы туман засцілае мае вочы, прадвеснік чарговы ўспышкі, прымушае мяне ў думках рыхтавацца да чарговай порцыі катаванняў. Але ніякія катаванні не наступаюць. Туман рассейваецца раптоўна. Я разумею, што зноў знаходжуся за штурвалам сваёй, ужо не раз латанай, ладна патрапанай, “іголкі”. А эфір жа проста-такі раздзіраюць здзіўленыя воклічы маіх субратоў: “ Што адбываецца? Што здарылася? Гэта проста немагчыма”.
Перад вачыма ўзрушаючая карціна – караблі крэатаў, развальваючыся на часткі, ператвараюцца адзін за адным у груды бясформеннага металалому. Крыкі непадробнага здзіўлення паступова змяняюцца крыкамі радасці і весялосці: “Перамога! Мы перамаглі!”.
І вось толькі цяпер, я, нарэшце, чую адказ. Чую яго выразна і ясна. Ён бесперапынку гучыць у маім мозгу ціхім пяшчотным меладычным жаночым голасам: “Яны яшчэ здольныя адчуваць. Яны не безнадзейныя. Дай ім другі шанец, … другі шанец, … другі шанец”.
Вось дождж. . .
Вось дождж прысеў на вочы хаты
Вось ветрык снегам за каўнер
А луг скрозь у лужах як шчарбаты
і дзень увесь у вільгаці цяпер
А ты ідзеш дзе неба не дарога
А дзе дарога прошлага няма
Згубіў ты нешта ў сябе самога
Дзе прошлае
Быццам бясконцае жыццёвая смуга
Што там за далямі
Што там за далямі? Што там за хвалямі?
Што прынясе нам рухавая плынь?
Можа сам лёс невядомымі зграямі
Схопіць, знясе ў неабсяжную сінь?
Можа надарыцца раптам цудоўнае,
Як падарунак, збаўленне ад бед.
Можа адбудзецца шчасце раптоўнае,
Выканаць зможам свой запавет?
Што там за далямі? Што там за хвалямі?
Кожны ўбачыць нешта сваё.
Верай, надзеяй і светлымі марамі
Поўніцца наша ў турботах жыццё.
Сініцы плюхнуліся . . .
Сініцы плюхнуліся на галінкі іргі
і зыркнулі почкі з чорнае глебы
Вось першую песню завялі камары
і матылёк у стракатнай хустцы
Узлятае ў неба
Белая палата…
Белая палата
Духам абняла,
Густам i ня мятным –
Ах, шкада, шкада…
Разаслаў прасціну –
Быццам белы снег.
У яе кароткі,
Веру, сумны век.
Яркiя Крывінкі
Дораць ёй ўзор.
Кропельніц слязінкі
На руках сясцёр.
Толькі ўсё дарэмна –
Папраўлюся сам,
Як знайду я лекі
Ад душэўных драм…
Белая палата,
Койка у окна
Далеко не мятным
Духом обняла.
Расстелилась простынь
Будто белый снег,
У неё короткий
Да печальный век.
Алые кровинки
Дарят ей узор.
Капельниц слезинки
На руках сестёр.
Только всё напрасно –
Я поправлюсь сам,
Коль найду лекарства
От душевных драм…
Ещё раз извините за ошибки меня. Постараюсь исправить… С уважением, Александр
читать стихи полностью...пакахаў я цябе мая Сіма (іронія)
Пакахаў я цябе, мая Сіма:
Няма сілы цябе не кахаць.
…А для страўніка хопіць “Мізіма”
Каб здароўе сваё захаваць.
Доўгія вечары ў зімку…
Доўгія вечары ў зімку,
Цёплая кава дыміць.
Бачу ў цябе я падтрымку,
Ціха камп’ютар гудзіць.
Хмарна ў ночы і сумна,
Вобраз твой небам ляціць.
І ад пакуты мне шумна,
Сэрца імкліва трымціць.
Ціха ліхтар каля дома
Мне калыханку спяе.
Гэта з дзяцінства знаёма,
Гэта я бачыў у сне.
Грукаюць цяжка арэлі,
У адзіноцтве яны.
Зноўку на год пастарэлі,
Ціха чакаюць вясны.
Доўгія вечары ў зімку,
Цёпла пад коўдрай ляжаць.
Ты аддаеш мне падтрымку,
Каб разам лета чакаць.
Трывожны вецер
Трывожны вецер скача за акном
Каб вырваць цень ад глебы як з палону
Вароны каркалі вочы працёршы сном
Дзень прывязаўшы для цікавага абмену
А я ў невыразным статусе
Вакол сябе кружуся
Як быццам побач і быццам не зусім
Вось я Вось быў
Вось стаў у новым ракурсе
Бліжэйшага да сябе ўжо баюся
Сябе выглядаючы ў моры сухім
Над сабою з сабой моўчкі б’юся
Як жыць у свеце такім
Усё кіну пайду і нап юся
Я знішчыла кожны абраз у храме
…Я знішчыла кожны абраз у храме,
Раскрышыла вітраж, зламала рамы.
Не прымай мае кулі блізка да сэрца.
То дзеля таго, каб захаваць цябе ў бяспецы…
Рассыпаюся
У адзежы мала твайго вальфраму,
Таму загінуць павінна я рана.
Калі адбудзецца, ‘лі ўсё дакладна,
Ты ўздыхнеш першым — я буду лепш áдна.
Неба яскравее, неба іскрыцца.
«Сядзі ціха — то навальніца».
Перахрысьціся й прабач маю чужасьць.
У мяне косы зь зьмей ды хата жамчужн’я.
Мо мне бракуе якойсь адукацыі —
Доказы танняць усялякую рацыю.
Ён размаўляе маімі словамі.
Дзіўна, бо мы рязьмяжованы мовамі.
Я рассыпаюся, чарсцвею.
Я губляю розум, веі.
Мне б шчэ хоць трохі энэргарэсурсаў.
Я заплачу ды па Божым курсе.
Мне б у слове. . .
Мне б у слове кінутым ад брата
Сутнасць звілінай на сонейку паймаць
Не злавіў
То мазгі забіты былі ватай
Ну а сёння
Не маё паспець людзям аддаць
Пагавары са мною, ноч
Пагавары са мною, ноч,
Ледзь чутным шэптам
Стомленнай лістоты,
Сустрэч прыемных напрароч,
Бо млосна ўжо
Ад адзіноты.
Рассып багата нада мной
Бліскучых белых дыяментаў.
Пад іх загадкавым святлом
Я буду дыхаць цішынёй,
Разлітай у восеньскім
Паветры.
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай