Вершы на беларускай мове
Трывожны вецер
Трывожны вецер скача за акном
Каб вырваць цень ад глебы як з палону
Вароны каркалі вочы працёршы сном
Дзень прывязаўшы для цікавага абмену
А я ў невыразным статусе
Вакол сябе кружуся
Як быццам побач і быццам не зусім
Вось я Вось быў
Вось стаў у новым ракурсе
Бліжэйшага да сябе ўжо баюся
Сябе выглядаючы ў моры сухім
Над сабою з сабой моўчкі б’юся
Як жыць у свеце такім
Усё кіну пайду і нап юся
Я знішчыла кожны абраз у храме
…Я знішчыла кожны абраз у храме,
Раскрышыла вітраж, зламала рамы.
Не прымай мае кулі блізка да сэрца.
То дзеля таго, каб захаваць цябе ў бяспецы…
Рассыпаюся
У адзежы мала твайго вальфраму,
Таму загінуць павінна я рана.
Калі адбудзецца, ‘лі ўсё дакладна,
Ты ўздыхнеш першым — я буду лепш áдна.
Неба яскравее, неба іскрыцца.
«Сядзі ціха — то навальніца».
Перахрысьціся й прабач маю чужасьць.
У мяне косы зь зьмей ды хата жамчужн’я.
Мо мне бракуе якойсь адукацыі —
Доказы танняць усялякую рацыю.
Ён размаўляе маімі словамі.
Дзіўна, бо мы рязьмяжованы мовамі.
Я рассыпаюся, чарсцвею.
Я губляю розум, веі.
Мне б шчэ хоць трохі энэргарэсурсаў.
Я заплачу ды па Божым курсе.
Мне б у слове. . .
Мне б у слове кінутым ад брата
Сутнасць звілінай на сонейку паймаць
Не злавіў
То мазгі забіты былі ватай
Ну а сёння
Не маё паспець людзям аддаць
Пагавары са мною, ноч
Пагавары са мною, ноч,
Ледзь чутным шэптам
Стомленнай лістоты,
Сустрэч прыемных напрароч,
Бо млосна ўжо
Ад адзіноты.
Рассып багата нада мной
Бліскучых белых дыяментаў.
Пад іх загадкавым святлом
Я буду дыхаць цішынёй,
Разлітай у восеньскім
Паветры.
Бабуля
1.У кожных дзяцей ёсць матуля адна,
А у нас зусім па іному
Другою матуляй бабуля была
І вельмі удзячны мы тому.
2.Да працы матуля рана пайшла,
Не вельмі быў легі час.
І Болей нічога яна не знайшла
З бабуляй пакінула нас.
3.Кожнага дня яна дбала за намі.
За братам, сястрою і мной.
Бо не маглі бацькі справіцца самі
З вялікаю нашай сям’ей.
4.З ранку да ночы яны працавалі,
У вёсцы не як па іному.
А мы гаспадарку усю даглядалі,
Бацькоу чакалі дадому.
5.Бабуля да школы нас выпраўляла
Ад восені і да летку.
Што ранку банцікі нам вязала,
Чакала добру адметку.
6.Гады праляцелі, дарослымі сталі
Але ж, дзякаваць Богу!
Что Вы і цяпер яшчэ побач з намі,
З намі на родным парогу
6.Цяжка хвароба Вас адалела
І трэба з гэтым змірыцца.
Каб наша сям’я не асірацела
Наша чарга клапаціцца.
АННА ЯНЧИК
Радзіма мая Беларусь
1.У кожнай дзяржавы свае ёсць адзнакі
якімі яна ганарыцца.
Дзяржаўная песня, дзяржаўная мова,
з якімі павінны лічыцца.
2.У цэнтры Еўропы маленькаю кропкай
стаіш на распуцці дарог.
У цяжкія годы вайны і няўзгоды
ніхто цябе знішчыць не змог.
3.Ты пеша заўсёды ішла з дапамогай табе не было чужых .
А сёння с табой перасталі лічыцца
не выгаднай стала для іх.
4.Але не хвалюйся люба краіна пакрыўдзіць цябе не дадзім.
За Беларусь і за родную мову
устанем усё як адзін!
Трэба дома бываць часцей
Трэба дома бываць часцей…
Кожны ведае гэтыя словы,
А ў дзяцінстве мы хочам хутчэй,
Зняць з сябе бацькоўскі аковы.
Хутчэй вольнымі хочацца быць,
Ды пакінуць парог роднай хаты.
І бацькоў на хвіліну забыць,
Завітаць да іх толькі на свята.
А яны нас чакаюць увесь час.
І гатовы сустрэць сярод ночы,
Кожна сэрца матулі за нас
У грудзях штохвіліны клакоча.
Мы не можам цяпер зразумець,
Што не вернуцца потым хвіліны.
Калі змогуць бацькі нас сустрэць
На парозе маленькай радзімы.
Надыход восенi
Прабегла лета не прыкметна,
Кружыць лісцё над галавой
І сумна трошкі як паветра,
Апошні дзень нясе далой.
У вырай птушкі адляцелі,
Пакінулі нас да вясны.
Канікул шмат дзён дзеці мелі
І у школу крочаць зноў яны.
Пажата збожжа на палетках,
Стаяць вялікія стагі.
А яшчэ учора па рзметках,
Камбайны у полі усё гулі.
Прабегла лета не прыкметна,
Мы восень будзем сустракаць.
Але скажу я вам дарэмна,
Не трэба моцна сумаваць.
Птушкі, птушкі, птушкі
И сила страшная ночного возвращенья –
Та песня дикая, как черное вино:
Это двойник, пустое привиденье,
Бессмысленно глядит в холодное окно!
Осип Мандельштам
Так, зноў, на колу мачала,
пачалося спачатку.
Як быццам расціснулася далонь сатанінская
і…
Сыпанула на горад, на мой
злых цацак,
ракет жменьку.
Прастора ў імгненне
у пекла
ператварылася,
вушы ламала,
вылазілі вочы з арбіт,
але больш за ўсё я баяўся,
што хрусне шкло акна,
апраўленага ў раму
а
лю
лю
люлюмінівую…
А грошай на новае няма
і не будзе.
А тут яшчэ нешта
з грукатам
урэзалася ў трысы,
піскнуўшы пранізлівы.
І потым, жменька – раз, яшчэ раз,
яшчэ шмат, шмат, шмат разоў.
А калі скончыліся,
успомніўся Асічка.
Эх, цяпер бы чорнага яго віна!
Раніцай, дайшоў да акна,
трысы адкрыў…
А на іх кроў. І пух. І пёрка.
Прыгожае такое.
І статыстыка… Да слёз.
А сярод ахвяр гэтай атакі, дзясяткі старых і бабулек, якія ляцелі ў бамбасховішчы і зламалі па дарозе свае крохкія рукі і ногі.
І рэбры…
І ашалелыя птушкі.
Яны…
Не спяваюць тапёр,
не.
Быццам праўды хачу
Быццам праўды хачу
Але за тую што я адобрыў сябе
Сумленнасці
Што не вымаўляеш услых
З дабра і зла сабралі мяне
Але я ў гэтай кругаверці
Як бы унутрана ціха патух
Мая восень
Мая восень, як шчасця празрыстая кропля, Павісла з ліста пад шэрым святлом. Як той вецер, што хмары гоніць сумотна, Быццам сонейка вабіць апошнім цяплом. Тая хваля, што імкнецца павольна на бераг, Той туман, што у раніцы сцеліць траву, Павуцінка лятучая з лісцем у шэраг,
Ўсэнсаванне аб шчасці – што на свеце жыву. Зразумець прыгажосць у пяшчотнай сумоце, Як дуэтам ласкава з ветрам дожджык пяе. Каб спасцігнуць жыццёвай прыстойнасці мэту, Мая восень, сумленна, мне шанец дае.
Не забыўся
Я жыццё сваё жыву,
Пра цябе думкі ў галаве.
Дзяўчат я шмат сустрэў,
Але цябе мне не забыць.
Час ідзе, цябе я не забыў.
Я забыў другіх, яны мне не патрэбны.
Яны гавораць, што кахаюць,
Але здрадзілі мяне!
Яны карысталіся слабасцю маёй.
Бог іх пакарае! Я таксама буду жыць жыццё сваё,
Вучыцца на памылках,
Але цябе мне не забыць.
Пра двайное жыццё
Тройчы дзед, а ўсё туды:
Скача, быццам малады,
Завіхаецца ля кралі,
Дорыць ёй парфюм, каралі,
Кампліменты сыпле шчыра,
Покуль дома жонка Міра
Варыць боршч, катлеты, кашу
І жылетку мужу вяжа.
Тройчы дзед, бы той шпіён:
З краляй поздна ноччу ён
Заяўляецца на дачу,
Каб знаёмы хто не ўбачыў,
Бо двайное, як у кіно,
Дзед жыццё вядзе даўно.
Я па. . .
Я па жыцці плятуся адзінокi
Жыву сабой
Што ў свеце немагчыма
Як камень ляжачы ў дарогі
А мо і не жыву
Бо ўсё праходзіць міма
Кастрычнік
Ён ведае, як ударыць з лёту
Халодным наводмаш у твар.
Карункі пад нагамі з лёду
Шклом кінуць – непатрэбны дар.
Яму быць ветлым не да рэчы,
Цяпер зусім іншы настрой.
Цісне ў згарбАчаныя плечы,
Ды жорстка гоніць нас дамоў.
А там святло, цяпло, надзея,
Напой гарачы, коўдра й ты.
І як раптоўна зразумею,
Чаму дагэтуль побач мы.
Чаму, нягледзячы на штосьці,
К табе спяшаюся хутчэй.
І як калісь у маладосці,
Няма сіл адарваць вачэй.
03.10.24
читать стихи полностью...Цішыня
Хоць чэрпай яе пякучую ў зайздрасць
Неба Шубертам – ад радасці плач
Што ж я неразумны ўсё каюся
Сам сябе сябар і суровы кат
Усё крычаў Аб сябе спатыкаўся
Ад сяброў нават цені засохлі
Была думка паляцець
Але зламаўся
Так і сохну
Жуючы соплі ў балоце
Злыя зоркі
Калі увячорах прыходзіць імгла
На ніць небакрая касую,
Я знову кручу злую думку, дзе ты
Ня ведаеш, як я сумую.
Прайшоўшы знаёмыя сьцежкі уздоўж,
Самотна вяртаюсь дадому.
Я бачу, што поруч бракуе сьлядоў,
Ужо прыналежных нікому.
Апоўначы ў зорках ня бачу сузор’і,
Па ложку ў трывозе вірую,
А ты, на маю неспакойную думку,
Ня ведаеш, як я сумую.
Я лічу, мой розум — як зорачны пыл
І чорны разлог неабсяжны.
Я бачу сябе між бясконцай імжы
Для зораў ліхіх недасяжным.
Дасьвецьцем халодным яны зіхацяць,
Завуць паабапал пустэчы,
Пра злосныя думкі амаль аб нікім
Нагадваючы недарэчна.
Ня бачуць, аднак, злыя зоркі мяне
Сярод непрагляднай прасторы,
Ня бачуць яны, як амаль што ніхто
Цяпер стаў нікім назаўсёды.
Калі увячорах сплывае імжа,
Вяртаюсь самотна дадому.
Я зноўку кручу злую думку, дзе ты
Ужо прыналежыш нікому.
І пройдучы тайныя сьцежкі уздоўж
За ніць небакрая касую,
Я знаю, што побач ня будзе сьлядоў,
Якіх так нясьцерпна бракуе.
Апоўначы ў зорках я бачу сузор’і
На чорным разлогу парожнім
І знаю, што гэта апошняя ноч,
Калі мне шалёна трывожна.
І чуць выбуховы злых зорак канец,
Што паліва паляць ў зьнямозе.
Цяпер зіхатлівы брыльянтавы пыл
Ня болей, ніж пыл пры дарозе.
Цішыня і сэрца вёскі
Вёска ў змроку пад зоркамі спіць,
Праз лугі цячэ ціха рака.
Хоць час мінае, свет змяняе свой выгляд,
Але тут застаецца вёска старая, каханая.
Дарогі пыльныя, сцежкі зусім вузкія,
Крыжы пад хмарамі, цішыня глухая.
Тут кожны дом дыхае векавым спакоем,
І пахне хлебам, і ад ветру плачуць вярбы ля варот.
Дзеці на лугах ловяць сонца промні,
Старыя на лаўцы сядзяць пад сядзібамі.
Тут кожны куток — нібы жывое сэрца,
І вёска — гэта ціхая песня душы.
Калісьці. . .
Калісьці мабыць забраў
Тады напэўна мала была
Сёння ўсё назад аддаў
Змог разглядзець
У іншым утоена была сіла
Бо каб аддаць трэба мець
У душы дзеяслоў нязгасны
У ночы чыгуннай гучна пець
і за каханую быць адказным
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай