Вершы на беларускай мове
Да Ягора Н.
Шапоча штось ціха свяча,
Смугою абвіты пакой.
Не можа даць ліку начам
Хлапеча з думой-галавой.
Мінулі гады, мо вякі,
Цяжэй як жывецца на свеце.
Хіба можа хлопец які
Змяніць яго, вызваліць з сеці?
Святла подых моўчкі ківае.
Пакуль ў вачах гарыць кастра –
Магчыма жыць вечна ў маі,
Магчыма жыць верай у заўтра.
Уздых. Не хапае паветра.
Узмах – і няма апірышча.
Усчаты да высі паверхаў –
Вясна ад жыцця дасць ключы,
Вясна аб жыцці ціха свішча:
– Магчыма, сынок, памагчы…
Шапоча штось ціха свяча,
Смугою абвіты пакой.
Не можа даць ліку начам
Хлапеча з думой-галавой.
Пра бяду
“Бяда навучыць”
(Леся Украінка)
Быць можа, кагосьці бяда і навучыць,
але перад тым капітальна намучыць.
Да Марыі Б.
«Ду-ду-ду-ду..» – чуеш на полі?
Загадкавы рытм паўзе ніц.
Дзяўчына пяе аб бяздонні
Азёраў, празрыстых крыніц.
Ад золку да змроку ў лясах
Шукае намёкі на мару.
У травах заснула краса,
Яна чуе подых нектару.
З сабою прыносіць дуду
І цягне жаллівае «ду-ду..» –
Адпуджвае хмару-бяду
Сваім спачуваннем да люду.
Гульня ў пачуцці да мора
Таемнасцю будзіць зямлю.
Давераць свой лёс, сваё гора
Як толькі пачуюць ігру.
Іскрацца блакітныя вочы,
І хоць асляпіла іх сонца,
Душа мае скарб, што ўночы
Вядзе кветкі ў шчасця аконца.
«Ду-ду-ду-ду..» – чуеш на полі?
Загадкавы гурт паўзе ніц.
Дзяўчына пяе аб бязволлі
Калосся і сініх званіц.
Аляксею Дудараву
За кнігай сядзеў адзін,
Выводзіў літары адзін.
Адзін разумеў людзей
І глядзеў унутр адзін.
Не спяшацца дарма ўмеў,
Даводзіць сутнасць умеў.
Умеў у душы выклікаць спеў,
Крануць да глыбі ўмеў.
Беларуса ведаў заўжды,
Адзін ён ратаваў з бяды.
Кахаць так ніхто не ўмеў,
Як толькі ён
Адзін
Умее.
На мяжы трох стыхій
На мяжы трох стыхій,
паветра, вады і зямлі,
расцягнуцца на на гэтым усім тваім,
ўціснуўшы патыліцу ў мокры пясок….
Вада прыплескваецца праз цябе,
бурліць,
адыходзячы,
а табе – доўгі, доўгі ўдых,
да наступнай хвалі,
якая змешвае цябе разам з каменьчыкамі
ў пясчанай кашы…
І ты ўсё больш і больш апускаешся ў цела маці Зямлі.
Бел.6
читать стих полностью...Рэхаверш-папярэджанне майстрам мастацтваў
Не станеце імперыялістамі-
рэалістамі,
запішуць вас экспрэсіяністамі-
сіяністамі.
Хто гэта там?
Зморанай івы
застылы фантан,
усплёскі галін,
шамаценне скрозь лісце…
Абліччы памерлых
скрозь дым серабрысты….
Хто гэта?
Хто гэта?!
Хто гэта там?!!!
читать стих полностью...Задуманыя хіпі – івы
Расчэсваючы
вятрамі
грывы,
пацягваць
па раніцам,
воддаль.
Як ваду апоўдні,
сонцы п’юць
задуманыя хіпі – івы…
І захмялеў,
пры месячным
пры святле –
блішчаць,
пампуюць
галовамі…
І храбусцяць…
І раздзіраючы галіны…
Не…
Не адразу засынаюць.
Разам з намі.
читать стих полностью...***
Вось і травень падыходзіць к канцу.
У травне, трава зеленее, ў травне птушкі спяваюць.
Травень, травень, прыгожы!
Не апісаць мне тваю,
Незвычайную красу!
Я ўчора паступіла неразумна
Адчыню вакно ў цёплы вечар,
Водар бэзу з асалодай удыхну,
Недзе, за ваколіцай, у далечы,
Салавей вітае песнямі вясну!
Толькі мне чамусці сёння сумна,
І не радуе прыгожая вясна –
Я ўчора паступіла неразумна,
І пакутую вось зранку ля вакна.
Не прыйшоў каханы на спатканне,
Мусіць трэба прабачэння папрасіць…
А што скажу ў сваё я апраўданне?
Як жа будзе ён са мною гаварыць?
Раніца – мудрэйшая за вечар,
Так нарэшце цвёрда вырашыла я,
Сон, як кажуць, усе раны лечыць ,
Можа быць у сне залечыцца мая?
28.05.23г. Валянціна Гераськова.
читать стих полностью...Знаёмства
Галавы паварот непрыкметны.
Погляд хуткі, як быццам скрозь прызму.
Правалілася некуды сэрца,
Ап’янёнае хваляй харызмы.
Паміж намі угода чакання.
І нацягваем струнамі нервы.
Мы пакуль яшчэ незнаёмыя
І паводзім занадта манерна.
Мітусяцца натоўпамі думкі.
Ці яны пераважаць пачуцці.
А ў душы нібы светлае свята
І мелодыя грае ледзь чутна.
І баішся, й жадаеш знаёмства.
Невядомасць ці знікне нарэшце.
Хто ж бар’ер наш парушыць празрысты?
Хто ж падыдзе усё ж такі першым?
Рэха-верш пра ДТЗ
З кумам імчымся на майбаху пасярод бэх.
Эх!
Кум – што Шумахер! Нясецца – займае аж дух!
Ух!
Раптам адкуль, невядома, ў наш майбах — бах-бах!
Ах!
Запар, як быццам панцырны, няхай бы ён здох!
Ох!…
Каханне
А што такое каханне?
Напэўна, гэта жаданне
Быць побач, бачыць, імкнуцца
Стаць лепшым, разам прачнуцца.
Гэта, калі чакаеш,
Калі за руку трымаеш,
Хочаш дарыць свой клопат,
Не лічыш гэта работай.
Каханне сябруе з пяшчотай,
Спагадай, калі ўпотай
Для любага робіш учынкі
І не шкадуеш гадзінкі.
Каханне змывае межы,
Дзе я, а дзе ты – не ведаю.
Калісьці і будзе растанне,
Але пакуль што – каханне.
Што адчуваю
Раздробленность чувств, несовместимых с жизнью.
Ольга Тригорская
Што я, часам, адчуваю, калі ў галаве, раптам і выпадкова ды яшчэ і з ні аднекуль, з’яўляецца тое, што потым ператвараецца ў мае тэксты…
Пакутліва і даўка свярбіць грудзі, як раз там, дзе сэрца. І, цярпі мая прыгажуня, пачынаеш гэта самае і дарагое драць тым, што прырода пакінула нам, перамутаваным прыматам ад кіпцюроў, якімі нашы далёкія продкі разрывалі жывую плоць, у тым ліку і хомаў, каб насыціцца.
У кроў…
Драць.
читать стих полностью...Не хадзіў бы ты, Ванёк, ды ў салдаты…
“…не ходил бы ты, Ванёк, да в солдаты”
(Дзям’ян Бедны)
Не хадзіў бы ты, Ванёк, ды ў салдаты,
ну, а як ужо пайшоў, дык балда – ты.
Так стаю, які ўжо год
Дождж ідзе.
І я іду!
Да цябе іду, родная,
паўтараю:
»Зноў май, і…”
Нават спрабую
пра гэта
праспяваааць.
Дождж стаміўся.
Я стаміўся.
Мы ідзём, ідзём да цябе,
часу, не, не заўважаем,
і бубнім вершы…
Пра што?!
Дождж прайшоў.
А я стаю.
Моўчкі,
у твайго
у дома.
Выйшла…
Здроўя!
І пайшла…
Цябе бачыць да кута,
шчасце без канца і краю!
А-а-а ххх!
Па мокрай маставой
як праменьчык залаты
шпарыш, шпарыш ад мяне…
Ні адзінай хмаркі ў небе…
Хутка зорак безліч у злосць…
Так стаю які ўжо год.
… Вось!
читать стих полностью...Калісьці
Калісьці я была тваёй
І варажыла, і чакала,
І ценем ціхім за тобой
Я з дня ў дзень перацякала.
Той час мінуў, усё сплыло,
Былое быллем парасло.
Са сцежкі збочылі адной
Знянацку, быццам хто ссурочыў.
Далёкай стала я, чужой,
Да зорак яркіх ты пакрочыў,
Але начамі не-ды-не
Прыходзіш ценем да мяне.
Дыша на ладан
Дыша на ладан майскі дзянёк.
Сонца ўжо села: яго выйшаў срок.
На небасхіле палоскі ружовага,
Вогненна-рыжага і залатога.
Лёгкай дрыготкай зайшлася рака,
Дед важна крочыць, няссе щупака.
Конік заўзята ля хаты стракоча,
Сеўшы на комін, бусел клякоча.
Ціхім спакоем працята наўколле.
Думкам пра вечнасць такое раздолле!
Хочацца момант гэты спыніць,
Стаць яго часткай і ў ноч з ім паплыць.
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2023, Стихи.Бай