Стихи опубликованные: 10.09.2021
Разговор с мамой…
Уж сколько лет я без тебя, родная,
Храня все в сердце, продолжаю жить.
А боль утраты все не утихает…
Я так хочу с тобой поговорить.
Мне хочется одной тебе поведать
О многом, что таю в душе своей.
Я знаю: ты поможешь мне советом,
Ведь ты же во сто крат меня мудрей.
Тогда я те советы отвергала:
Мне так хотелось все решать самой.
Прости меня, но я еще не знала,
Как нужен мне совет сегодня твой.
Ты раздели со мной мои печали,
Я радостью с тобою поделюсь.
Ведь ты одна поймешь меня, я знаю,
И скажешь мне: «Я за тебя молюсь…»
Мне стыдно, что была несправедлива
И часто невнимательна к тебе.
И если ты меня за все простила –
Сама я не могу простить себе.
Обид немало в жизни испытала
И молча ты носила эту боль.
Но если бы тогда я только знала
Всю глубину и силу боли той!
Теперь я знаю, что это такое –
Не пережив, так нелегко понять.
Нам сложным кажется совсем простое:
Где учатся все матери прощать?
Какая странная у нас с тобой беседа:
Я говорю, а ты в ответ молчишь.
Мне не дождаться от тебя ответа,
Ты не напишешь мне, не позвонишь.
Я так, родная, по тебе скучаю,
Мне грустно без тебя на свете жить.
Ты видишь – я об этом точно знаю,
Ты слышишь – но не можешь говорить.
Я так люблю тебя – и от бессилья плачу,
И от желания прижать к своей груди.
Нам встречу Бог когда-нибудь назначит,
И эта встреча где-то впереди…
И вот тогда, обнявшись, как …подруги,
Там, в тишине, с тобою посидим.
Я поцелую нежно твои руки,
Мы по душам с тобой поговорим…
Прэзентацыя
Прыкмета часу ў нашым краі –
На пОказ выстаўляць тавар.
Чаго мы толькі тут не маем!
І ў кожнай рэчы – гаспадар…
Матрасы, коўдры і падушкі
З дзівоснай шэрсці нейкіх лам.
Каструлі, скОварады, кружкі –
Той пОсуд усё гатуе сам.
А каб убачыць гэта дзіва,
ЛаскАва запрашаюць у зал,
Там не даюць гарэлку, піва,
Не абяцаюць людзям бал…
Збіраецца народ цікаўны,
У асноўным – люд немалады,
Хто адслужыў дзяржаве спраўна,
Ёй лепшыя аддаў гады.
Спачатку шлюць вам запрашэнне
І абяцаюць у ім сюрпрыз,
Таму бясспрэчнае рашэнне:
Бясплатна – ваш любы капрыз!
І да мяне прыйшла паштоўка –
Ёсць шанец атрымаць прэзент.
А запрашаюць гэтак лоўка:
На падарунак – увесь акцэнт.
Каб не было сядзець вам сумна,
Вы можаце ісці ўдваіх,
Хтось запрашэнне склаў разумна:
Талонаў у ім – аж на траіх!
Суседку Галю запрашаю,
Яна без межаў мае час,
Яго таксама шмат я маю –
У нас клапОцяцца пра нас.
Народу ў зале – недзе плюнуць,
І ў кожнага – свой інтарэс.
На абяцанне – грэх не клюнуць,
Ды й заварОжвае працэс:
На сцэне – дэманстратар лоўкі,
На выгляд хлопец малады,
Без усялякай падрыхтоўкі
Ён зацікавіў усе рады.
Чаруе словамі ўсіх разам,
Не дэманстратар – экстрасэнс.
Ўсе пад гіпнозам ад паказу,
Бо яго словы маюць сэнс.
І я сама ўжо адчуваю:
Без ламы сёння не засну,
Жаданне толькі адно маю –
Шарсціць сямейную казну!
А Галя ўскОчыла на сцэну,
Каб лепей разглядзець тавар.
Тут нехта запытаў пра цэны –
Ўсе раптам памянялі твар:
Матрасік, коўдра, дзве падушкі
Каштуюць тысячу даляр,
Залезлі вушкі на макушкі,
Згубілі людзі мовы дар.
Ў мяне ад гэтае навІны
Адвісла чэлюсць да пупа,
Каб спаць у ламе, я павінна
Стаяць на паперці сама.
Мой пыл тым часам ахалодзеў,
Бо грошай тых у казне няма.
Няхай не лама – чорт у модзе…
Прыйшла сюды, відаць,дармА.
А Галю сума не бянтЭжыць,
Бо на яе напаў кураж,
Рэальнасці згубіла межы,
Ёй сума гэта – не міраж.
А хлОпец спешна супакоіў:
Тавар у рассрочку і ў крэдыт,
І побач з залам, у пакоі,
Вы свой здавОльце апетыт.
Пакуль крэдыты афармлялі,
У зале мУсілі чакаць,
Сябе надзеяй забаўлялі:
Сюрпрыз павінны атрымаць.
Прэзенты вынеслі нарэшце –
На локаць з ламы кажушок,
Сябе той цАцкаю пацешце,
Схавайце потым у мяшок.
А Галя прынясла дахаты
З цудоўнай ламы гарнітур,
Ён цеплы і такі пухнАты –
То не апошні гэткі тур!
У ламе цёпла – няма спрэчкі,
Другога ў ёй не адчуваць,
Бо як балелі ножкі, плечкі,
Так і ў шэрсці той баляць.
Адно ёй толькі цешыць дУшу:
Ў далярах ноч усю ляжыць.
А я завідаваць ей мушу:
Мне б у мільёнах тых пажыць…
З мяшка налОкатнік дастану,
Ў руках самОтна пакручу…
Ён для мяне – як соль на рану,
Ўздыхну ціхенька – і маўчу.
Шчэ колькі прэзентацый будзе!
То не патрЭбна сумаваць,
Мой пыл няўдАча не астудзіць –
Прэзентаў шмат будуць даваць…
Поздняя встреча
Поздняя встреча как поздняя осень:
Солнца уставшего миг
И в небесах редким пятнышком просинь,
Эха прощального крик.
Поздняя встреча как запах полыни,
Мёда осеннего вкус,
Средь испытаний и жизненных линий
Это последний искус.
Поздняя встреча как лучик сквозь тучи:
Слабый, но греющий свет,
Даже ненужность, как прежде, не мучит,
ДА – слово лучше, чем НЕТ.
Поздняя встреча на жизнь опоздала,
Но догнала вас в пути,
Видно, в начале пути всё ж не знала,
С кем до конца вам идти.
Поздняя встреча – последняя встреча,
И от неё не уйти,
Пусть на часах ваших жизненных вечер –
Не одиноко в пути.
Встреча последняя – зло или благо
Иль уходящий мир грёз?
Ваша надежда ведёт вас под флагом
И не стесняется слёз…
В волшебный час
В Волшебный час Любви,
Когда глаза в глаза,
Нежнее рук и губ
Нет ничего на Свете.
Мы забываем всё,
Лишь сладкий зов крови
Звучит, как флейты звук.
И мы летим, Мир светел.
БЕЛАРУСКАЯ МОВА
Ты прыгожа, пяшчотна, лагодна,
Так, як родная наша зямля,
На цудоўную песню падобна,
Беларуская мова мая!
З часам ты i мiлей, i каштоўней,
Як чароўнай вясною ралля,
Мовы ў свеце не знаю цудоўней,
Беларуская мова мая!
Калi ведаць цябе дасканала,
Ты пяшчотней адразу ўдвая,
Ды табой карыстуюцца мала,
Беларуская мова мая!
Тваё слова вясёлкай iскрыцца
I гучыць, нiбы трэль салаўя,
Ды цябе не шануе сталiца,
Беларуская мова мая!
Твая велiч iснуе ад роду,
I шкадую, як iншыя, я,
Што пакуль не належыць народу
Беларуская мова мая!
Спадзяваюсь, саспеюць умовы,
I у нас будзе мова свая!
Без уласнай не можа жыць мовы
Беларуская наша зямля.
1.12.1994
ГIМН ПРЫПЯЦI
I цяпер спакойна i павольна,
Як калiсьцi, ў Коласа пару,
Прыпяць плынь вады нясе прывольна,
Каб данiну падарыць Дняпру.
Не жадаю прамiнуць нагоды,
Падымаюсь ранкамi чуць свет,
Назiраць спакойныя каб воды
Там, дзе паглядаў у iх Паэт.
Пiнкавiчы, побач з вёскай Прыпяць
Нясе воды, як сто год таму,
Шмат натхнення мне ўдалося выпiць
З месц Паэта, ўдзячны я яму.
Бо рыбачу ў Прыпяцi нярэдка,
Вуды кiну ў глыбiню ракi,
Ў рыбнiку амаль пустая сетка,
Ды бягуць прыгожыя радкi.
Я прыходзiць зноў на Прыпяць буду
Не за рыбай, пэўна, перш-наперш,
Хоць закiну ў яму хутка вуду,
Ды краса ракi народзiць верш.
Бо выразна чую яе голас,
Бачыў прыгажосць раней Паэт,
Напiсаў аб Прыпяцi гiмн Колас,
Ён хвалюе паэтычны свет!
1.09.1993
ЦУДОЎНЫ КРАЙ
Душой цяпер яму адданы ўвесь я,
Ён надта родным стаў мне спакваля,
Край любы Беларускага Палесся,
Яго красой ўпрыгожана зямля!
Чаруе позiрк залатая Пiна,
Чароўныя хваёвыя лясы,
I Прыпяцi багатая данiна
Такая ж, як i ў Коласа часы!
Вядуць мяне рыбацкiя дарогi
Да рэчкi праз квяцiстыя лугi,
Там буслы не баяцца анi трохi,
Малюнак дзiўны, сэрцу дарагi!
Вясёлкай ззяюць ранкам ў травах росы,
Як паўстае чырвоны сонца блiн,
I вабяць вока роўныя пракосы,
Ды водарам дурманiць кумарын!
Аблокi часам прабягуць iмклiва
Або спадзе завесаю iмжа,
Заўжды вакол убачыць можна дзiва,
Цуд дорыць рамантычная душа!
Красой чаруе стала паднябессе,
Лясоў прасторы, рэчкi ды лугi,
Люблю свой край, цудоўнае Палессе,
Нiякi непатрэбна мне другi!
25.11.1992
Осень
Тёплая осень радует сердце.
Солнца лучи, ещё можно погреться.
Тепленький ветер, немного дождей.
Когда тёплая осень нам веселей.
Под ногами шуршит листва золотая.
Осенние листья багрянцем пылают.
Небо, то хмурым, то ясным бывает.
Деньки теплоты от нас уплывают.
Плоды на деревьях созрели уже.
Цветов ярких подарит кто-то букет.
Косяками летят перелетные птицы.
Тёплая осень в атмосфере кружится.
А холодная осень не радует сердце.
Холодно очень. Уже не согреться.
Ветер холодный и много дождей.
Нам одеваться надо теплей.
Осень, осень, она не простая.
Она необычная и золотая.
Холодом веет и дождями льётся.
То плачет она, то смеётся.
Ах, эта осень, капризна она.
Она то тепла, то холодна.
Перемены она в природе приносит, эта странная, смелая, хмурая осень.
ЗОЛОТАЯ ОСЕНЬ
Осени чудесная пора,
Но в душе горит огонь весенний,
В бабье лето выдалась жара,
День такой, возможно, и последний.
Радостный и светлый в жизни день,
На деревьях – листьев позолота,
Из души уходит грусти тень,
О делах кончается забота.
В белой паутине небеса,
Солнце греет, словно летом, жарко,
А вокруг – волшебная краса,
Не сыскать прекраснее подарка.
Радует красою каждый час,
Зримо видно золота рожденье,
Осень златокудрая сейчас
Щедро дарит счастья вдохновенье.
Только лето кончилось вчера,
И умчалась вдаль пора святая,
Но пришла чудесная пора:
Осень наступила золотая.
30.10.2004
ОСЕНЬ
Я иду заречными лугами,
Виден след среди алмазных рос,
Далеко зима с её снегами,
Не грозит ни буря, ни мороз.
Но уже уходит прелесть лета,
Стала серой грустная река,
Меньше стало и тепла, и света,
Почернели в небе облака.
На глазах день, словно льдинка, тает,
Солнце быстро свой проходит круг,
Птицы собрались в большие стаи,
Улетать пришла пора на юг.
Луговой ковёр осенний бедный,
Отцвели давно на нём цветы,
Осень начала свой марш победный,
Улетели летние мечты.
Облетает лист с прибрежной ивы,
Золото и медь плывут в реке,
Рябит воду ветерок игривый,
Но зима маячит вдалеке.
8.10.2004
Copyright 2021, Стихи.Бай