Непрывабная гульня
Пакуль ты гуляеш у мае пачуцці
Дождж капае ўніз на паверхі.
Не хочу я моцна кудысці ісці
Але ты не прымеш пацехі.
На небе ніводнай знічкі няма,
Ні чутна ні воднага піску,
Я знову прыйшла-цябе няма,
Я як кот у нішчымнай міскі.
Хацеў ты каб я ў пацёмках начных
Прыйшла да цябе на сустрэчу.
Каля ракі непрыкметна стаю
І чую,нібыта гарэзу!
Як малое дзіцё усё бяжыць ды бяжыць,
Да мяне усё бліжэй імкнецца.
Ці чалавек,ці жывёла яка?
Нібыта чорт мне здаецца.
За плячыма я чую як нехта прыбег,
І ціхенька сеў у кусты.
Я глянула мелькам,а там….
Кацяня! Цудоўны!рабы!
І як апынулая значна далей,
Гэты кот за цябе лепей.
Ён прытуліцца мякка да маіх грудзей,
Нам утульна з ім спаць гэтак.
Калі трэба ён будзе заўсёды са мной,
Рабы кацяня мой блахасты.
Не то што ты,трусліва ўцёк,
Пакінуўшы след свой зубасты.
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2025, Стихи.Бай
Оставить рецензию