“Як вецер паляцеў у неба на гамаку пампавацца…”
“Як вецер паляцеў у неба на гамаку пампавацца…”
Аднаго вецер паляцеў у неба павесіць сабе гамак і пампавацца! Але толькі замест гамака – адарваў ён ад сябе бясконцага, але з бакамі лапікі тонкія як павуцыны і, раскідаўшы па няб’ім тоне – ненарадуецца!!! Усё атрымалася дзіўна!
Закончился адразу спаць-падрымваць! І сны прылятаюць да яго неаднолькавыя, ён, ведай сабе, адмахваецца! “Не мяшайце!”. Выглядае ён незразумела, бо сам часцей празрысты – калі рухаецца. Пераглядаецца ён з сонцам, а то негаваркое і нерухомае зусім – як і чыстае неба. Верховный дрэў знізу так і стаяць! Як глупакі зайздросцяць?!
Чыхнуў вецер, ды да яго звярнулася піява: “Не чыхай, мне шкада цябе!”! Схапіў вецер наш яе і пацалаваўшы схаваў у кішэню! Сам бубніць сабе пад нос: “Чаму, ты, так блізка падляцела, чаму…”
Потым другая падляцела – так іён і зрабіў, затым і трэцяя…
Не можа ён паеяць чамусьці чхае! Мусіць з-за іх усё гэта!
Так вымусіў ён адпусціць гэтую тройку на волю! Так і павінна было б быць…
31 авг 2024
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать