І толькі рэха…
Мне сніцца хата,родненькі мой кут,
Уздоўж дарогі – вербы і таполі,
Жыцця майго прайшлі імгненні тут,
І не цураюся я іх ніколі…
Найлепшы час, найлепшыя гады –
Дзяцінства без турботы і юнацтва,
Не ведаючы гора і бяды,
Сапраўднае сяброўства, быццам брацтва.
Наіўнае, святое пачуццё,
Яно ў снах мне сёння толькі сніцца…
Яго зацьміла жорсткае жыццё,
І марам-летуценням тым не збыцца…
Бязлітасны да чалавека час,
Яго не супыніць ні на імгненне…
Каго яно пашкадавала з нас?
“Нікога…” -адкажу вам без сумнення.
Жыццё ўсё праляцела, быццам сон…
Навошта сняцца вербы і таполі?
Яны крычаць мне нешта наўздагон –
І толькі рэха ў жыццёвым полі…
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
2 Комментария: 'І толькі рэха…'
Людмила Богданова
07.11.2024 - 10:22Очень трогательно, Светлана. Спасибо!
Светлана Бреус
07.11.2024 - 18:31Спасибо, Людочка…) С теплом…)