Салавей
Аднойчы раніцай увесну,
Пачула спеў, я салаўя.
Была прыгожая яго песня,
І чула яе ўся мая сям’я.
І кожны дзень, у той жа час
Хадзіла слухаць той расказ,
Расказ пра неба, хмары, зоры,
Пра вялізныя пад небам горы.
Хадзіла доўга я,
Слухаць спеў той, салаўя
Аднойчы ён заціх,
І толькі песенькі паціху грала ў маіх вушах
І быў не доўгі той расказ.
Праз некалькі гадоў,
Пачула спеў знаёмы той,
Убачыла і салаўя,
Была тады шчаслівая я.
Убачыла яго з сям’ёю,
З такой вялізнаю, яму роднаю.
І зразумела я тады,
Што салавей зусім другі.
Ён стаў шчаслівы, ўкаханы.
І пад ляцеў ён нечакана.
Ён спеў тады апошні раз.
І завяршыў ён свой расказ.
Не бачыла яго я больш ніколі,
З тых пор прайшло год пяць ці болей,
Гады прайшлі зусім нябачна,
А салаўю я вельмі ўдзячна.
Удзячна, што падарыў мне мары.
Убраў ад сонца ўсе хмары.
Што свет у вокнах падарыў,
Душу свабодай азарыў.
Салавей мой светлы, шчыры.
Беражы свае ты крылы,
Беражы свой голас мілы.
Ад усіх нядобрых душ!
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать