Апоўнач.. . .
Апоўнач Неба чорным гузікам Дождж
Кастрычнік спазніўся і пазнаў самоту
Вецер грызе млява брудную злосць
У паветры цвёрдым акрыяўшы ад шоку
Пад рогат лістоты вяне думка аб цяпле
А кроплі ўсё б’юць па забытую лужу
Світанак як палюбоўнік хаваецца ў сне
і вецер прастуджаны гудзе толькі ў вуху
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать