Воблака крыва . .
і воблака крыва і вецер як брэша
і я патануў не агучыўшы думку
Як быццам любіў
Што ж так сэрца не цеша
і сумленне крадзецца
Не знае ратунку
Так можа махнуць Так можа наперад
і стукнуць па нервах жалезнаю скрыпкай
А я маё ціха
Не ўбачыш ты бераг
Так лепш і далей жыві гнуткае ніткай
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать