Пусці мяне
І гэтай раніцай.
Ні крошкі.
Ні глотка вады.
А грукнуўшы дзвярыма.
Пакінуўшы ўсе адзіноты ў кватэры,
глядзіць у акно аўтобуса…
Пра нешта моліць.
Існы.
Вуснамі.
А на канцавым, выбіраецца на волю
і
доўга, доўга, на пагорак.
Цягнецца…
Прыйшла.
Там.
На магіле сына,
бязгучна, выплакаўшы очы
і ўчапіўшыся ў крыж,
далонькай тыкае ў край неба…
Я ведаю, мой хлопчык,
ты,
вось,
дзесьці тут.
Благаю!
– Да сябе…
Мяне пусці!
Пусці мяне!!!
Пусці.
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
2 Комментария: 'Пусці мяне'
Светлана Поцелуева
13.08.2024 - 14:53Это не просто строчки – это концентрат боли.
Бьют прямо в сердце.
Ваше творение никого не оставит равнодушным.
С уважением.
Ицхак Скородинский
05.09.2024 - 20:16Спасибо Вам…