Пунсовае. . .
Пунсовае як суцяшэнне вячерняе
Лашчыла душу стомленае неба
Згасала напружанне дзённае нервовае
Сцякаючы нібы дарма і слепа
А хмары згубіўшы здзіўленне лёгка
Гразнуць у прастаце вушамі
Ноч ужо мацала неба зоркамі
Цішыня . . . . . . .
Толькі недзе далёка – далёка
Вецер вёў гутарку з узгоркамі
. . . . . . . .
Сшываючы сутнасць лістоты
Каб пелі яны самі
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать