Корзина (Кол: 0)

Корзина пуста.

Литературный форум

 

Конкурс на самый лу...
 
Уведомления
Очистить все

Конкурс на самый лучший стих о белорусской природе.

Страница 1 / 3
   RSS

1
Создатель темы

Объявляется конкурс на самый лучший стих о белорусской природе. В конкурсе может принять участие каждый зарегистрированный автор портала Стихи.бай. Основные требования: стих может быть на русском либо белорусском языках, и содержать упоминание о Беларуси.

Красиво у Вас получается! Может и я попробую-паспрабую )

У цёмным лесе сярод хмызьнякоу и балот
У закалочанай хаце жыу дзядзечка чорт.
Днём ён спау, а калi на зямлю падау змрок,
Кажаном пакiдау свой лясны закуток.

Невядома калi па лясной каляi
На усход 3 браты – спадарожнiкi йшлi.
Першы – вельмi разумны, другi – так сабе –
Майстар выпiць, а трэцi – слабы у галаве…

Справа к ночы, глядзь – хата, i тут, як на грэх,
Спадарожнiкi к чорту зайшлi на начлег.
Чорт i печ затапiу, i дастау самагон,
I пачау размауляць, каб не знiклi на сон.

Разумнейшы пiу мала, усё слухау ды еу,
Брат сярэднi з чартом стаканАмi грымеу,
Дурань з iмi падъеушы, часау языкi…
Чорт спытау памiж слоу: што ж вам трэба браткi?

Мо жыццё на вякi: у цёмны мiр – просты шлях!
Уладу, грошы вам дам, а узамен – мне пусьцяк –
Непрыкметную душу, паветра, нiшто…
Аддадзiце i казкаю стане жытло!

Разумнейшы падумау – чаму бы i не:
Вечна у золаце жыць, цi карпацца у гумне…
Брат сярэднi быу супраць, ды выпiу ён шмат,
I не змог утрымацца ад чортавых крат.

Дурань глянуу вакол: што ж я самы дурны?
I таксама дау душу пад лад сатаны!
Не згубiце ж мяне твары трох маiх скур –
Спадарожнiкi: розум, гарэлка i дур!

40 Стихов
6

На ресницах рассвета капли росы -  
Прохладной ночи отражение,  
Из-за мрачного леса густой полосы  
Начинается солнца движение.  

Паутиною воздух пропитан в бору  
И в иглице запуталось эхо,  
Ночь цеплялась за ель, а на толстом суку  
Леший замер любуясь рассветом.  

Пенье птиц разнеслось в белорусских лесах,  
За рассветом идёт дня рождение,  
У Глубокских болот в лосиных следах  
Ночь нашла своё упокоение...

Красиво написано, голосую за!

Этот стих достоен победы

Чего ж тогда не проголосовали за него? ) (стрелочка вверх, если что - это голос за...)

5

Я люблю свой родны край,

Беларусь маю святую,

Наш блакітны небакрай,

Нашу ніву залатую.

 

У зялёных гарадах

Кветкі, паркі і алеі.

На царкоўных купалах

Ззяюць сонейка праменні.

 

Не пакіньце, людзі вы,

Нашу мілую Радзіму,

Рук і думак маладых

Ёй патрэбна, каб не згінуць.

 

Каб квітнець на радасць нам,

Нашым дзецям і ўнукам,

Бараніце родны край

Ад няшчасця і пакутаў.

4

Беларусь — золотые поля и хрустальные дали,
Одинокие птицы под куполом ясных небес.
Я люблю твои тихие песни любви и печали,
Что поют пастухи.
Я люблю твои тропы сквозь лес,

И глубокие рощи твои, заповедные рощи,
Позабытые жизнью и к жизни пришедшие вновь.
И нигде больше сердцу не будет теплее и проще,
Оттого возвращаюсь к порогам твоим вновь и вновь.

Оттого возвращаются те, кто лишь здесь отыскали
Свою дружбу, свой дом…
Там, где слышится крик журавля
Там живет Беларусь, там смеются хрустальные дали.
Беларусь! Золотые поля, золотая земля!

Это сообщение было изменено 2 года назад от Тома Шёлкова
4

Выйду в чисто поле, соберу цветов:
Полевых ромашек, синих васильков.
Над цветами в поле кружит стрекоза,
А вдали виднеется леса полоса.

Цикады и кузнечики дружно так поют,
Трелями прекрасными создают уют.
И слегка колышутся колосья на ветру,
Создавая этим будто бы волну.

Взором восхищённым гляну на поля.
Как же ты красива, белорусская земля!
Солнце улыбается в небе голубом.
До чего же счастлива я в краю родном!

4

Палесскі гай

 

Задышау́ Палесски гай,

Ускрычау́, зашчабятау́..

Умрудно́ю хваиною,

яркай зеленню у́зыграу́!

Бураломы, касагоры,

Гая цудныя прасторы.

У самай  чашчы мгла и цень,

Нават яснай раніцою

Не у́бачыш тут прамень,

Цемра тут зау́жды царыца!

І з прахладаю сястрыцай

Разам радзяцца штодзень.

А мясціны ёсць такія,

Елки мачтамі прамымі

Высачэннымі стаяць...

Хвоі ім не саступаюць,

Свае кроны не схіляюць

Так хупавы, так страйны

З верхавіны да зямлі.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3

Осень.

Покрасневшая рябина
Стала стройной, как берёза,
Гриб под веткою осины
Спрятал шапку от мороза.

Паучки на паутинках
Ждут попутного им ветра,
Солнце, с облаком в обнимку,
Провожают бабье лето.

Дни, по-летнему сухие,
Всё короче, всё короче,
Лишь ручей, в траве хохоча,
Топит солнца круг-румянец,
Но глядит печально аист
На поля, луга родные.

Всё здесь сжато, всё здесь тихо,
Всё в засаленном тумане,
Лишь летит глухое эхо
Над промокшими холмами.

То журавли, над хатой пролетая,
Курлычут на прощание слова:
“Не забывай своих птенцов родная,
Родная Белорусская земля!’’

3

ЛЕТНІЯ ВАНДРОУКІ

Памятаюць сяброукі

Памятаюць сябры

Нашы летнія вандроукі

У сасновыя бары

 

І к азёрам сінім

Дзе прасторы да нябёс

У паходы мы хадзілі

Удзячныя за лёс

прыпеу:

Беларусь ты мая Беларусь

Быццам птушкай у нябёсы уздымуся

Зачарованы прыродай тваёй

Аглядзець усе прасторы імкнуся

 

Зоркі на небе знікалі 

Нашы верныя сябрукі

Але песні не сціхалі

У агня каля ракі

 

Сяброуства наша вернае

З кожным днём мацней

Наша справа першая 

Зрабіць жыццё святлей

прыпеу:

Беларусь ты мая Беларусь

Быццам птушкай у нябёсы уздымуся

Зачараваны прыродай тваёй

Аглядзець усе прасторы імкнуся

 

 

 

 

 

 

 

3

Люблю пралескі на узвышшы,

Вясёлы грук дажджу па даху,

Жамчужнае цвіценне вішні,

Свабодных птушак крылаў узмахі.

 

Расы слязінкі на світанку,

Палёт стракоз, блакіт валошак,

Спеў звонкі жаўранка уранку,

Лясных грыбоў паўнюткі кошык.

 

Мне даспадобы жоўталісце,

І восеньскі духмяны водар,

Як жураўлі з нябёс курлычуць,

І час, на журавіны шчодры.

 

Іскрысты снег на зімняй глебе,

Хаджэнне раніцай на лыжах,

Яскравая сінеча неба,

Й мароз, што злёгку шчокі ліжа.

1663261720-ljublju-maju-Belarus.jpg
3

Санет

 

Лён цвіце блакітным гімнам лету,

Поле з небам край злівае плаўна,

Колькі красак, велічы і свету!

 

Дождж-гарэза праімчаў нядаўна,

Гэта ён расплёскаў на світанні

Аксаміт вачэй усіх каханых

Зоры рос, а можа пры растанні

Мора слёз, жыццём не апраўданых.

 

Дзве гадзіны лён цвіце і толькі.

Вельмі мала, нават недарэчна.

А пачуццяў, дум і дзіва колькі!

 

Пройдзе наша ноч, пагасне свечка.

Застануцца ў сэрцы сонца долькі.

На гады, да старасці, навечна!

 

Васіль Ліпніцкі

 

Это сообщение было изменено 2 года назад от Васіль Ліпніцкі
3

Мне бліжэй няма і не будзе

Мне бліжэй няма і не будзе
Прасторных лугоў плеценыя каласкі,
Сасновых бароў іголкавыя футры,
Касматых лясоў саспелыя плады.

Мне бліжэй няма і не будзе
Таямнічых вод кроплі чыстыя,
Вольных птушак бяссудныя рухі,
Раўнінных абшараў пад нагамі з шышкамі.

Мне бліжэй няма i не будзе
Карты контураў з кляновымі жыламі.
Мне бліжэй няма i не будзе
Прыроды роднага краю Беларускай зямлі!

2

Беларуская зямля и мова

Што такое беларуская зямля и беларускае слова?

Гэта наша усё:

Душа, прыгажосць і жыццё!                                  Яно дасталося нам не выпадкова!                            Мы дайшлі да іх праз пераломанае галлё,      праз каменую сякеру праз паліцу жалезную, праз жахлівы ядзерны бом і гора бязмежнае.

Яны прайшлі з намі цяжкі шлях ад неандэртальцаў, праз арыяў, славян, ліцвінаў, беларусцаў і да беларусаў...

А зараз мы- тутэйшыя,                                              за ўсіх іншых духоўна бяднейшыя.

Мы забылі кроплі пота, слёз і крыві,                  што па ручаям у рэкі плылі, якія схаваліся ў азёры, балота і моры,                          перапоўненыя сумам і безмежным горам.

Было многа момантаў, калі магла скончыць свой шлях Беларусі гісторыя, але заўседы знаходзіліся такія героі, якія за яе сваё жыццё паклалі, а мы на яе плюнулі, перайшлі і ворагу без боя ў палон аддалі.

Але яна цябе заўсёды чакае, табе толькі і трэба трошкі да яе падыйсці...

І ты заўважыш, як яна цябе назад вяртае да бабулінай шчырасці і матчынай радасці.

Ты тут жа зведаеш моц беларускай мовы, калі пачуеш гэтыя, казачнага гучання словы.                І ў душы тое мора сума і гора,                              стане акіянам спакою і святам беларускага слова.

Ты толькі зірні навокал і ўбачыш як тут прыгожа.

Як у восень чароўна шамаціць ліства,

Як у зімку гучыць снег пад нагамі,

Як у весну казачна птушкі спяваюць

І як летам сябры на рэчцы гуляюць.

 

2

Уж встало ☀️ солнце на полях! 

Вода искристая в ручьях... 

Неслышно веет суховей,- 

Среди златых ?полей, степей. 

 

Лучи ⛅ и солнце в облаках! 

И золото зерна в руках... 

На небе аисты летят! 

Леса деревьями шумят... 

 

Под синим небом в васильках, 

И колокольчиках, ромашках, 

С серпом, как с месяцем в руках, 

Крестьяне в ? шляпах и рубашках. 

 

Нет большей радости для всех, 

В идилии тепла и счастья, 

Вдали услышать громкий смех, 

И позабыть о всех ненастьях!... 

 

Уж встало ☀️ солнце на полях! 

Вода искристая в ручьях... 

Неслышно веет суховей,- 

Среди златых ? полей, степей. 

 

Автор: искусствовед, художник, Ждан Екатерина. ?️? 

Поэтические сочинение " Золото ? хлеба Беларуси", из серии "Поэтические пейзажи". 

Беларусь, Минск. 2022г. 

 

 

1666476354-IMG_20221022_153850.jpg
2

Журавы пакiдаюць наш край,

Да вясны больш не будуць курлыкаць.

Каб вясною, у сонечны май

Зноў вярнуцца на любую Прыпяць.

Журавы пакiдаюць наш край,

Самы цудны,  пад назвай   Палессе.

Ты iх абавязкова чакай, чакай...

З поўным шчырай падзякi сэрцам! 

Журавы пакiдаюць наш край-

Гэта восенi сумнай прыкмета...

Праз шырокае мора сэрцам шукаюць

Беларусi чаканае цеплае лета....

2

І гэта поле,
І гэты бор,
І гэта жывапісная таполя,
І гэты пахнучы чабор.
Парк Вялікі
Такі ж і дуб
І дрэў хапае тут шматлікіх,
Мой родны кут...
Куды ні глянь, куды ні едзь - 
Краявіды і прыгожыя лясы,
Неба блакітнае ледзь-ледзь...
Выйдзі ў луг, пэндзаль у руку вазьмі
І твары, твары,твары...
Твары тыя прыгожая карціны,
Якія ўбачыце калісьці можа быць і вы ...

Страница 1 / 3
Поделиться: