“Як каляндар звяроў падманваў”
Аднойчы кветкавы каляндар (які сябраваў з вясковымі кветкамі) стаў ашукваць усякіх дзікіх звяроў!
Калі прыйдуць яны пакарміцца ​​ці паглядзець на хатніх жывёл – пазайздросціць, то ён ім і хлусіць.
– Тут каза ноччу пужаецца, яе палкамі б’юць! А вакол двара тады ходзіць сабака і не спіць начамі доўгімі.
— Курыцы, баязлівыя тут!!! Калі з імі кажаш – зыкаюцца!!! Зерня у іх няма, або сухія яны вельмі… Сумна тут жыць!!!
— Кажу вам.
— А год які? – Яго не пакідаюць дзікуны.
– 2024 усюды! Гэта сапраўды я скажу… Знаю
І напалохаў іх:
– Не прасіце тут піцця! Трэба будзе потым бегчы без адпачынку, мусіць.
Гэтых звяроў кранаюць апавяданні, але ўсё роўна ходзяць яны. Бо цікава. А потым аднойчы забрахаў сабаку на незнаёмых, бо тыя
Колькі разоў тут бачацца! А ім здалося, невыспаўся злы!!! І перасталі звяры з лесу наведвацца сюды!
Ды лісу рудаму было ўсё роўна… Калі тыя баяцца — то ён і паляўнічых не абыходзіць занадта далёка! Палічыў ён што звязе і дабраўся да хлява.
А ноччу каляндар гэты любіў катацца на арэлях-лодачках, якія метраў з 10 у вышыню!
І здалося разумніку, што нехта крадзецца да дома! Звяры то па лясах разышліся, кот наўрад – адпачывае вусаты, брудны ўдосталь у двары пустым…
Ліс хітры выбягае з агрэста саспелага калючага, ды балюча, але куды дзявацца?! Скача ў хлеў! А там каляндар заступіў целам праход! Хныкае ліс: “Упусці!” понарошку.
– Не, перш чым ты мяне кранеш – ведай, тут звярам лясным нядобра!!! Сабака нават ёсць —- лётаць умее, лісоў не выносіць, сабе футра ваша жадае…
Ліс бокам стаў, ды падумаў і шэпча:
– Не веру, хлусіш!
Тут выходзіць кот з двара, расцерціся прыходзіцца спіна баліць і скокнуў на тры метры па ствол хваёвы… Так і здаецца лісу: гэта лятаючы сабака! Закрычаў ён тонкім голасам!
– Канец мне, дурному!
І зашпурляўся лапамі – розум не цяміць! Скача, крэкча, не чапайце мяне! Я лясны звер і нас нельга…
Не ведаў што тварыць, рабіць – “паляцеў” у лес!!!
27 авг 2024