Што ўсё крывавай
Неверагодна!
У гадзіну раптоўны
я страпянуўся,
увесь, як ёсць,
у перадранішнім пату.
Ламаю вушы…
Божа, што ж, што ж, там за гарызонтам, скаланаючыся лямантуе, як быццам яго цяпер разрэжуць на кавалкі?
Навальніца.
Патоп.
Вайна.
Ці землятрус…
Між волі сцяўся ўвесь…
А яно ўсё бліжэй.
Бліжэйшы.
Але!
Пырснуў у неба першы прамень
і абагрыў
перадранішнія хмары
той фарбай на карціне,
той,
дзе Грозны з сынам.
А цеплавой удар паветраны,
напалову з пяском,
прымусіўшы
шкла завішчаць…
І тут жа, адляцеў ён,
на поўдзень.
І адпусціла…
А я, раптам, зразумеў.
Што ж я, дурань, хоць што-небудзь зразумеў?
Што ўсе крывавай становяцца світання на Зямлі.
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать