Над мясцінай
Вечарэў звычайны дзень,
Неба колеры змяняла,
На двары насоўваўся цень,
Ноч у люльку ўсіх збірала.
Апошні сонечны прамень,
Схаваўся за высокаю ялінай,
Нібыта ружовым рукавом,
Ахінуў наваколле над мясцінай.
Кроны дрэваў нерухома,
Сачылі за кімсьці ў даль агляд,
Здаецца ім было цікава,
Праваджаць кагосьці ў добры шлях.
Цішыня была таемнай,
Вольны вецер не песціўся зусім,
Быццам гэтай ноччу шэрай,
Стаміўся між засынаючых раслін.
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать