Мора
Захапіла мора неба,
Мора ў небе патанула
Быццам так яно і трэба,
Мора неба праглынула.
І няма ніякай мЕжы
Паміж ніх ніякай лодкі
Толькі мора ды бязмежжа.
Самы ў неба шлях кароткі.
ПОйду я па гэтым моры,
Патануць у ім не брыдка.
Морам йсці – якое гора,
Калі ногі бягуць швыдка.
Я да неба дабяруся,
Там мяне Анёл чакае,
Хто назад не азірнуўся,
Да сябе таго прымае.
Неба – мора, мора – глеба.
Азірнулася…. ТАК трэба.
Надалей няхай чакае,
Небам мора паглынае.
Яго час канца ня мае,
Ён мяне яшчэ прыдбае.
30.05.22
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать