Мой куток беларускі
Як лагодна пяе срэбраводны мне Нёман,
Калыхаюцца хвалі, шумяць верасы.
Казкай лесу сівога мне чуецца гоман,
Ды заззяла вясёлка ад саспелай расы.
Лес гукае ды стогне, быццам лядашчы дзедка.
Крэхча нешта з усмешкай, дый аповяд вядзе,
Як жыцце нараджаецца, нібы та кветка,
Ды да сталага ўзросту крок за крокам ідзе.
Як спачатку паўзе, нібы той немаўлятка,
Так павольна, што цяжка бывае трываць.
А ў канцы так імчыцца, як зорачка з неба,
Не паспееш яго ні схапіць ні дагнаць.
Вось і я жыву зараз, хапю імгненні,
Асалоду адчуўшы, усім сэрцам смакую,
Мне не трэба палацаў з каштоўных каменняў,
Толькі неба ды сонца, ды рэчку такую.
Хай лагодна цячэ стрэбраводны наш Нёман,
Зоркі шчасце паволі рассыплюць над ім.
Мой куток беларускі, вызнАчаны Богам,
Ты такім назаўжды будзеш ў сэрцы маім.
31.08.2024
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать