А я не спаў, я ледзь чакаў
А я не спаў, я ледзь чакаў,
Калі ж непагадзь скончыцца,
Калі ж пройдзе брудны прах,
Нашых вачэй неўтомленных
А я глядзеў на тыя лісця, што калышацца ў сне,
І ў кожным лісціку я адчуваў толькі цябе.
Думаў я: “Ледзь-ледзь прачнуся, засталося трошкі пацярпець”,
І не ведаў я, што толькі на іх астача дзён мне суджана глядзець.
І не сказаць, што супраць я:
“Напэўна, гэта і прыгожа” – усё я стомліваў сябе.
У бліскучым скарбе з танных фарбаў, праз твар сумленны я глядзеў,
І не бачыў дружных знанняў, адкуль бы я не паглядзеў,
На тыя вочы, тыя вусны, што я ўбачыць так хацеў.
Усё шукаць мне засталося,
Дзіўны дождж ды ясны твар,
У якіх не вылучаў бы, ні ясных дум, ні панскіх траў
“І ці пра гэта я гукаў?” – усё чакаў свайго адказу,
Забіўшысь пад гуток майго ідэалу,
Думаў і думаў як мне знайсці,
Той сэнс, які я не ўспрымаў і заўсёды да чорта слаў.
Тым часам я працягваў глядзець:
“Я больш нічога не ўбачу, і не знайду, і не прабачу”-
Зноў будаваць пачаў мары мае магутны грач.
І льюць усё яшчэ дажджы, у далі ночы ўсміхаяяся,
І б’юць ад іх тугі ручаі, празрыстай кромкай ухваляяся,
І стучаць змагання малаткі па космах маіх серабрыстых,
А вецер усё разрывае веткі, гудзіць панурым свістам
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать