— ?
адчую я апошні кліч,
сярод балот Палесся.
то плачуць белыя буслы,
у вырай клічуць з імі.
павінен я з табой застацца?
ці новы метад адшукаць
каб сэрца пылкае маё
з табою мне не разламаць?
сярод цішы балот спрадвечных,
дзе мгла спусцілася з нябёсаў,
шукаў адказы на пытанні
з табою нашых цяжкіх лёсаў.
купаўся ў промнях я апошніх,
чакаў крывавы я захад,
й сонца медленна танула,
убачыўшы мой новы спад.
буслы, яны нясуць на крылах
ўвесь твой цяжкі доўгі лёс,
й я спяшаюся за німі
пабачыць пустаты нябёс.
( трохі імправізацыі, just a little bit of )
[ 12.08.23 | В. Гарцукевіч-Рэнн ]
Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай
Комментировать