Месяц: Сентябрь 2021
Только сердцу выбирать…
На Земле зарождается жизнь,
Каждый день, даже час, даже миг.
Проживает на ней много людей
И о каждом можно написать много книг,
У каждого из них своя судьба,
Своя тропа, своя дорога
И даже внутренний их мир,
Всё предназначены от Бога,
Вот только сердцу выбирать,
Черстветь ему иль добром,излучаться,
Чернеть душе иль свет дарить
И человеком оставаться.
“Удалая” рыбалка
Не кожны, мабыць, ведае дарэчы,
Што ісці на рыбу і лавіць яе –
Для рыбака часам зусім розныя рэчы.
Аднойчы Вася куму кажа:
-Давай на Прыпяць мы з табой рванем!
Як карта добрая нам ляжа,
Сама мы зловім. Не? – Дык адпачнем.
Закінем вуды (добра ж на прыродзе!),
Юшку згатуем смачну вечарком.
Чаго тут думаць? Вырашылі й годзе,
Сталі збірацца , складваць усё ладком.
Сабралі вуды, спінінг, лодку склалі.
Сала, цыбулю, хлеба ж трэба ўзяць,
Ад камароў мазь нейку, каб не кусалі,
Гарэлкі пару пляшачак – для сугрэву, так сказаць.
Дабраліся да месца, лодку надзьмулі,
На вудачку зачапілі чарвяк,
Ды раптам тут яны адчулі:
Рыбалка штось ідзе не так.
Кум кажа: “Давай па 50 мы пляснем,
Тады рыбалцы ўдалай точна быць!”
“Але не больш, чым 50, – пярэчыць Вася,-
Каб часам нам імпэту не згубіць.”
Выпілі па 50, потым – па 100, па 200,
Пара б ужо і вуды закідаць!
-Апошнія па грамаў пяць вось “трэснем”
І лодку на ваду пачнем спускаць.
Прайшло яшчэ не так ужо мала часу,
Усю гарэлку разам дапілі,
Вуды закінулі ў лодку,
Уселіся і … з песняй паплылі .
Вася з лодкі хацеў вуду закінуць,
На нагах аднак ён не ўстаяў.
Неяк набок рэзка пахіліўся
І ў рэчку з плёскатам упаў.
Кум хутка кінуўся на дапамогу,
Ды лодку ён перавярнуў…
Да берага плылі нядоўга…
Блага, ніхто не патануў.
Вучыць мне вас, вядома, не з рукі,
Усе ж параю вам я, рыбакі,-
Каб рыбацкія прылады не губляць,
Можа, лепш
іх дома пакідаць?)))
“Удалая” рыбалка
Не кожны, мабыць, ведае дарэчы,
Што ісці на рыбу і лавіць яе –
Для рыбака часам зусім розныя рэчы.
Аднойчы Вася куму кажа:
-Давай на Прыпяць мы з табой рванем!
Як карта добрая нам ляжа,
Сама мы зловім. Не? – Дык адпачнем.
Закінем вуды (добра ж на прыродзе!),
Юшку згатуем смачну вечарком.
Чаго тут думаць? Вырашылі й годзе,
Сталі збірацца , складваць усё ладком.
Сабралі вуды, спінінг, лодку склалі.
Сала, цыбулю, хлеба ж трэба ўзяць,
Ад камароў мазь нейку, каб не кусалі,
Гарэлкі пару пляшачак – для сугрэву, так сказаць.
Дабраліся да месца, лодку надзьмулі,
На вудачку зачапілі чарвяк,
Ды раптам тут яны адчулі:
Рыбалка штось ідзе не так.
Кум кажа: “Давай па 50 мы пляснем,
Тады рыбалцы ўдалай точна быць!”
“Але не больш, чым 50, – пярэчыць Вася,-
Каб часам нам імпэту не згубіць.”
Выпілі па 50, потым – па 100, па 200,
Пара б ужо і вуды закідаць!
-Апошнія па грамаў пяць вось “трэснем”
І лодку на ваду пачнем спускаць.
Прайшло яшчэ не так ужо мала часу,
Усю гарэлку разам дапілі,
Вуды закінулі ў лодку,
Уселіся і … з песняй паплылі .
Вася з лодкі хацеў вуду закінуць,
На нагах аднак ён не ўстаяў.
Неяк набок рэзка пахіліўся
І ў рэчку з плёскатам упаў.
Кум хутка кінуўся на дапамогу,
Ды лодку ён перавярнуў…
Да берага плылі нядоўга…
Блага, ніхто не патануў.
Вучыць мне вас, вядома, не з рукі,
Усе ж параю вам я, рыбакі,-
Каб рыбацкія прылады не губляць,
Можа, лепш
іх дома пакідаць?)))
Блогер Глюк
Он сидит, плетёт узоры
Из красивых слов.
Лишь читательские взоры
Весь его улов.
Проникает в мониторы
Мыслью по сети,
В персональных компов норы
Ночь всю до пяти.
Жизнь его проходит в блогах,
Словно долгий сон.
В маленьких системных блоках
Обитает он.
Кто он? Он и сам не знает.
Не известно кто.
Чем в другое время занят?
Промолчит про то.
Проживает в Интернете
Суперблогер Глюк.
Информационный ветер
Лучший его друг.
Быть записанным на дисках
Вот его удел.
Чем клавиатуру тискать,
Нет приятней дел.
Дождливый октябрь.
Октябрь. Природа рисует картины:
Огромными тучами солнце закрыто,
И капли стекают по стеклам витрины,
Сливаясь в потоки, на плитах гранита.
И веет повсюду сырою прохладой,
И ветер колючий, проносится мимо,
Но, дождь не помеха – рычит автострада,
И крики слышны журавлиного клина.
Все выглядит серо, тоскливо, убого,
И ветер врезается в крыши, с разбега…
Я слушаю песню дождя проливного,
И жду выпадения белого снега.
Давай з табой паразмаўляем
Давай з табой паразмаўляем.
Ты мне нешта раскажы.
Як справы? Як ты пажываеш?
Які настрой тваёй душы?
Давай з табой паразмаўляем.
На мае пытанні адкажы.
Можа, што табе параю,
Скажы хоць слова, не маўчы.
Давай з табой паразмаўляем.
Я паведаю табе
Что мяне радуе, што засмучае,
Як жыццё мае цяпер.
Давай з табой паразмаўляем.
Ці жадаеш чай з варэннем?
Давай з табой паразмаўляем?
Не жадаеш?… Ну давай, да пабачэння.
Люблю жизнь
Я очень люблю жизнь.
Она прекрасна и чудна,
Её не ценят иногда,
Она горестей и радостей полна.
Я счастлива идти и наблюдать
За мгновениями и минутами,
Когда уйдёт она, не дано мне знать.
Я рада наслаждаться её звуками.
Пусть не всегда мне весело бывает,
Бывает очень даже грустно.
Себя я снова ободряю.
Долго унывать не нужно.
В этом уникальном круге жизни,
Словно в чашке кофе с молоком,
Словно в сериале Монте Кристо,
Горе, счастье ходит чередом.
Мы, в жизни, словно в черно-белом платье,
Которое красиво не в попад.
Всякое бывает, друзья, знайте.
Бывает, не подходит тот наряд.
Когда грустите, долго не страдайте.
Нотку радости найдите где-нибудь.
Сожаления вы в прошлом оставляйте.
Не хорошему позвольте ускользнуть.
Старайтесь быть счастливыми хоть сколько!
Мгновений радостных желаю, вам друзья!
А слёз и горести не будет пусть, нисколько.
Счастья много пожелать хочу вам я!
Бог всегда был со мной рядом
Бог всегда был со мной рядом,
Пролились годы водопадом.
В каждом дне Он был со мной всегда.
Бог всегда был со мной рядом,
Он был зимою снегопадом,
Никогда не покидал меня.
Бог всегда был со мной рядом,
Он был небесным звездопадом,
Во всём вижу Его я.
Бог всегда был со мной рядом,
Когда слёзы лились градом,
Всегда Он утешал меня.
И сейчас Он со мной рядом,
Бог моей жизни, Иисус.
Он смотрит в моё сердце добрым взглядом,
С Ним не грустно мне, всегда смеюсь.
Всегда Он будет со мной рядом.
Прольются годы водопадом,
Он будет в Них со мной всегда.
Он будет радостью и светом,
За окном закатом и рассветом.
Его любовь всегда верна.
Если живёт, в человеке душа…
Если живёт, в человеке душа,
Значит, светятся его глаза
И сердце наполняется теплом,
Окутывая мир добром.
Поступки, его благородный,
Дела его с милосердием,
Да и мудростью, жизнь наполнена
И живёт человек с честью.
Свою жизнь ему можно доверить,
Не боясь предательства.
Словам его можно поверить,
Он всегда сдержит свои обязательства.
Люди, подобные свету,
Несетут в себе жизни победу.
Знаёмства ў інтэрнэце
Няма аповесцітрагікамічнейшай ў свеце,
Чым повесць пра знаёмстива ўінтэрнэце.
Раз мілая ды статная цялушка
Рашыла сайт знаёмстваў пакарыць:
Маўляў, авось знойдзецца істота,
Якой жаніцца з ёй ахвота.
Самой жа ёй ужо 45,
Годзе ў дзеўках тут гуляць.
І справу каб не адкладаць,
Стала анкету запаўняць:
“Прыгожая вясёлая цялушачка,
з блакітнымі бяздоннымі вачыма,
З вейкамі доўгімі, з стройнымі ножкамі
З прывбнымі малюсенькімі рожкамі
(На пераезд гатовая магчыма)
Жадае пазнаёміцца, сям’ю стварыць,
Каб у ладзе й згодзе разам маглі жыць”.
А фотакартачку паставіла такую,
Што хто ні гляне – пэўна зацікавіцца!
Бо ёй жа там не 45, а 20!
Хіба магчыма тут не спадабацца?
Запоўніла анкету і …чакае,
Што на старонку к ёй хтось завітае..
І раптам – “дзінь” званочак, цім-цілім!
Вядома ж, заглянуў не пілігрым,
А пэўна зацікаўлена асоба
– О Божачка, ты не пашлі мне жлоба! –
Узмалілася цялушка і пальам па клавіятуры – тык!
Аж з фотакартачкі глядзіць на яе…. Бык,
Цялушка не паверыла вачам –
Прыгожы, статны, скура аж блішчыць,
Прывабны нават не ў меру!
Як не ўпусціць такога кавалера?!
Давай цялушачка сябе хваліць!
– Я клапатлівая, душэўная, пяшчотная,
Смачна гатую, любіць умею й шанаваць,
Для добрага быка я стану роднаю,
Гатова ўсю душу яму аддаць.
Бык таксама расстараўся,
У даўгу ён не застаўся:
– Я, красуня, “бізнесмэн”…
Пяць машын і тры кватэры,
Грошы? Я не маю меры!
Гатоў іх у сям’ю ўкласці,
Толькі б знайсці сваё шчасце!
Віртуальныя стасункі
Ішлі ў пэўным накірунку.
Надышоў час і сустрэчы.
Вось у адзін чароўны вечар
І спатканне адбылося…..
Што там толькі пачалося!!!!
На сустрэчу прыйшоў …Вол,
Не, нават не Вол – Казёл!
Абадраны, з мордай пьянай,
Рогі збітыя на бок,
З водарам такім “духмяным”,
Не дыхнуць, нібы ў той смог .
Пры выглядзе кавалера
Прапала ў цялушкі вера,
І надзея, і любоў…
Злосцю забурліла кроў:
– Ах ты абібок, махляр,
Пускаў ружовы пыл ў твар!”
– Ты таксама не цялушка,
А карова ўжо добрая, дарэчы…
Вось такая атрымалася размова
Доўгачаканай той сустрэчы.
І са спаткання выйшаў “пшык”,
Бо ён казёл быў, а не бык.
А раз з абману пачалі,
Дык вось такі канец гульні
Каб не заблудзіцца ў віртуальным свеце,
Асцярожней пры знаемстве ў інтэрнэце!
Жартоўнае знаёмства
Няма аповесцітрагікамічнейшай ў свеце,
Чым повесць пра знаёмстива ўінтэрнэце.
Раз мілая ды статная цялушка
Рашыла сайт знаёмстваў пакарыць:
Маўляў, авось знойдзецца істота,
Якой жаніцца з ёй ахвота.
Самой жа ёй ужо 45,
Годзе ў дзеўках тут гуляць.
І справу каб не адкладаць,
Стала анкету запаўняць:
“Прыгожая вясёлая цялушачка,
з блакітнымі бяздоннымі вачыма,
З вейкамі доўгімі, з стройнымі ножкамі
З прывбнымі малюсенькімі рожкамі
(На пераезд гатовая магчыма)
Жадае пазнаёміцца, сям’ю стварыць,
Каб у ладзе й згодзе разам маглі жыць”.
А фотакартачку паставіла такую,
Што хто ні гляне – пэўна зацікавіцца!
Бо ёй жа там не 45, а 20!
Хіба магчыма тут не спадабацца?
Запоўніла анкету і …чакае,
Што на старонку к ёй хтось завітае..
І раптам – “дзінь” званочак, цім-цілім!
Вядома ж, заглянуў не пілігрым,
А пэўна зацікаўлена асоба
– О Божачка, ты не пашлі мне жлоба! –
Узмалілася цялушка і пальам па клавіятуры – тык!
Аж з фотакартачкі глядзіць на яе…. Бык,
Цялушка не паверыла вачам –
Прыгожы, статны, скура аж блішчыць,
Прывабны нават не ў меру!
Як не ўпусціць такога кавалера?!
Давай цялушачка сябе хваліць!
– Я клапатлівая, душэўная, пяшчотная,
Смачна гатую, любіць умею й шанаваць,
Для добрага быка я стану роднаю,
Гатова ўсю душу яму аддаць.
Бык таксама расстараўся,
У даўгу ён не застаўся:
– Я, красуня, “бізнесмэн”…
Пяць машын і тры кватэры,
Грошы? Я не маю меры!
Гатоў іх у сям’ю ўкласці,
Толькі б знайсці сваё шчасце!
Віртуальныя стасункі
Ішлі ў пэўным накірунку.
Надышоў час і сустрэчы.
Вось у адзін чароўны вечар
І спатканне адбылося…..
Што там толькі пачалося!!!!
На сустрэчу прыйшоў …Вол,
Не, нават не Вол – Казёл!
Абадраны, з мордай пьянай,
Рогі збітыя на бок,
З водарам такім “духмяным”,
Не дыхнуць, нібы ў той смог .
Пры выглядзе кавалера
Прапала ў цялушкі вера,
І надзея, і любоў…
Злосцю забурліла кроў:
– Ах ты абібок, махляр,
Пускаў ружовы пыл ў твар!”
– Ты таксама не цялушка,
А карова ўжо добрая, дарэчы…
Вось такая атрымалася размова
Доўгачаканай той сустрэчы.
І са спаткання выйшаў “пшык”,
Бо ён казёл быў, а не бык.
А раз з абману пачалі,
Дык вось такі канец гульні
Каб не заблудзіцца ў віртуальным свеце,
Асцярожней пры знаемстве ў інтэрнэце!
Знаёмства ў інтэрнэце
Няма аповесцітрагікамічнейшай ў свеце,
Чым повесць пра знаёмстива ўінтэрнэце.
Раз мілая ды статная цялушка
Рашыла сайт знаёмстваў пакарыць:
Маўляў, авось знойдзецца істота,
Якой жаніцца з ёй ахвота.
Самой жа ёй ужо 45,
Годзе ў дзеўках тут гуляць.
І справу каб не адкладаць,
Стала анкету запаўняць:
“Прыгожая вясёлая цялушачка,
з блакітнымі бяздоннымі вачыма,
З вейкамі доўгімі, з стройнымі ножкамі
З прывбнымі малюсенькімі рожкамі
(На пераезд гатовая магчыма)
Жадае пазнаёміцца, сям’ю стварыць,
Каб у ладзе й згодзе разам маглі жыць”.
А фотакартачку паставіла такую,
Што хто ні гляне – пэўна зацікавіцца!
Бо ёй жа там не 45, а 20!
Хіба магчыма тут не спадабацца?
Запоўніла анкету і …чакае,
Што на старонку к ёй хтось завітае..
І раптам – “дзінь” званочак, цім-цілім!
Вядома ж, заглянуў не пілігрым,
А пэўна зацікаўлена асоба
– О Божачка, ты не пашлі мне жлоба! –
Узмалілася цялушка і пальам па клавіятуры – тык!
Аж з фотакартачкі глядзіць на яе…. Бык,
Цялушка не паверыла вачам –
Прыгожы, статны, скура аж блішчыць,
Прывабны нават не ў меру!
Як не ўпусціць такога кавалера?!
Давай цялушачка сябе хваліць!
– Я клапатлівая, душэўная, пяшчотная,
Смачна гатую, любіць умею й шанаваць,
Для добрага быка я стану роднаю,
Гатова ўсю душу яму аддаць.
Бык таксама расстараўся,
У даўгу ён не застаўся:
– Я, красуня, “бізнесмэн”…
Пяць машын і тры кватэры,
Грошы? Я не маю меры!
Гатоў іх у сям’ю ўкласці,
Толькі б знайсці сваё шчасце!
Віртуальныя стасункі
Ішлі ў пэўным накірунку.
Надышоў час і сустрэчы.
Вось у адзін чароўны вечар
І спатканне адбылося…..
Што там толькі пачалося!!!!
На сустрэчу прыйшоў …Вол,
Не, нават не Вол – Казёл!
Абадраны, з мордай пьянай,
Рогі збітыя на бок,
З водарам такім “духмяным”,
Не дыхнуць, нібы ў той смог .
Пры выглядзе кавалера
Прапала ў цялушкі вера,
І надзея, і любоў…
Злосцю забурліла кроў:
– Ах ты абібок, махляр,
Пускаў ружовы пыл ў твар!”
– Ты таксама не цялушка,
А карова ўжо добрая, дарэчы…
Вось такая атрымалася размова
Доўгачаканай той сустрэчы.
І са спаткання выйшаў “пшык”,
Бо ён казёл быў, а не бык.
А раз з абману пачалі,
Дык вось такі канец гульні
Каб не заблудзіцца ў віртуальным свеце,
Асцярожней пры знаемстве ў інтэрнэце!
Какое счастье просто жить…
Какое счастье просто жить…
Рассветом ранним любоваться,
Тем что имеешь,дорожить,
Засыпать и просыпаться.
Утром ранним кофе пить,
Ароматом наслаждаться,
Минутой каждой дорожить,
Лучезарно улыбаться.
Дарить добро,и каждый день
Словно заново рождаться,
Как будто новая ступень…
Идти вперёд,не колебаться.
Любовью исцелять сердца,
Благодатью наполняться,
И чтить Всевышнего Творца,
Его твореньем восхищаться.
Какое счастье просто жить,
С Богом каждый день встречаться,
За всё Его благодарить,
За Ним идти,не колебаться.
Ты приходи, приходи хоть во сне…
Ты приходи,приходи хоть во сне,
Ночью осенней,длинною очень…
И не играй на душевной струне,
Очень тоскливо мне этой ночью.
Сновиденьем стань моим сладким,
Нектаром любви меня напои…
И поцелуи наши украдкой,
Очи ласкают меня пусть твои.
Сон как реальность бывает порою,
Хоть далеко ты,мы вместе во сне…
Так не хватает тебя мне,не скрою,
Ты со мной рядом в ночной тишине.
Ты приходи,приходи ко мне в гости,
Будем мы вместе,пусть только в ночи,
Между разлукой будет нам мостик,
Нашей любви пусть сияют лучи.
Тебя рисую в памяти моей…
Тебя рисую в памяти моей…
Твой образ…он преследует меня,
Теплом своей души меня согрей,
О как же не хватает мне тебя.
Я так скучаю по губам твоим,
И поцелуи твои снятся вновь…
Воспоминанья мы с тобой храним,
Вскипает в жилах от былого кровь.
Тоской наполнен каждый новый день,
Хочу я слышать снова голос твой,
Тоскую я и стала словно тень…
Печаль звучит хрустальною мольбой.
Словами это мне не передать…
Жду я встречи с тобою вновь и вновь,
Я без тебя уж не могу дышать,
Хочу я слышать звук твоих шагов.
Подари мне звёздный небосвод
Подари мне звёздный небосвод,
Полетаем вместе в небесах…
Голова кружится от высот,
Нам не важно время на часах.
Счастье нам подарит звездопад,
Как же хорошо летать вдвоём…
А глаза от радости блестят,
И любовь сияет нам огнём.
А дорога наша-млечный путь
Воплощает в жизни чудеса…
Ты всегда со мною рядом будь,
Излучают счастье пусть глаза.
Нежность нам подарит лунный свет,
И каскад чувств,словно звездопад,
Наполняет встреченный рассвет…
Как же звёзды нас к себе манят.
Подари мне звёздный небосвод…
Пусть несётся снова время вспять,
И пусть кружит нас круговорот
В сердце то любовь ведь не унять.
Назначила зима своё свиданье
Деревья уж последний лист теряют,
И капли с неба шепчут серебром,
Так медленно природа увядает,
И тает осень в воздухе сыром.
Сад отшумевший в сон погружен,
С печальным шумом обнажаясь,
Украшен каплями дождя жемчужин,
Убранства яркого уже лишаясь.
Дыхание зимы…оно всё ближе,
Назначила зима своё свиданье,
И кажется что небо стало ниже,
Снежинки шлют зимы посланье.
В чём смысл жизни?
Я оставлю вопрос без ответа.
Пусть стоит он у всех на виду,
Под напорами яркого света
На поляне в ментальном саду.
Изгибается пусть одиноко
Дуновением мыслеветров
И под тяжестью версий глубо`ко
Утопает во веки веков.
Пусть для ищущих будет трамплином
Для разгона на вечном пути
И в вопросе для душ всех едином
Каждый сможет ответ свой найти.
Дом на болоте ( мистика )
Дом на болоте во мраке стоит,
Страхом укутано место.
Кровь застывает там в жилах давно,
Нету спокойствия в этом.
Мистика это и сказано всё,
Ждать тут добра всем не стоит.
Ужас, тревога, сознание, в нём,
Многим наверно тут тесно.
Лунное царство в тумане давно
Звёзды дорогу не светят.
Разве иметь там всё можно добро!
Гнилью пропахли болота.
Вам предлагают туда не идти,
Но любопытство всех губит.
Дом на болоте во мраке стоит,
Жизнь тут, прожитая кем-то.
Каждый желал бы понять это всё,
Что ведь до этого было?
Может прекрасно, легко и светло
Было когда-то в ушедшем.
Дом на болоте во мраке стоит,
Хутор заброшен весь этот.
Мистика многих наверно зовёт,
Чтобы увидеть всё это.
Акварель
Ступаю по росе, плыву на паутине,
вздыхая полной грудью полынный аромат,
пишу я на траве волшебную картину,
пишу рассвет, полудень и закат.
Рисую нежной, легкой акварелью,
касаясь кистью неба, а затем земли,
засыпав горизонт ромашковой метелью,
пустив по небу тучи-корабли.
И этим гобеленом сумрак я завешу
и дорисую в нем счастливые глаза,
над проседью лесов я радугу повешу,
и расцветет улыбкою слеза.
24.07.2007г.
читать стихи полностью...Защищено Google CAPTCHA. Политика конфиденциальности и Условия использования. Copyright 2024, Стихи.Бай